ଶ୍ରୀମଦ୍‌ ଭାଗବତ

ଏବେ ହୋ ଶୁଣ ନୃପମଣି

।

ହରି ଚରିତ ସୁଧାବାଣୀ

।।

ଜନ୍ମ ବାସନା କର୍ମଫଳେ

।

ପ୍ରାଣୀ ଭୁଞ୍ଜନ୍ତି ମହୀତଳେ

।।

ସପ୍ତମସ୍କନ୍ଧେ ଭାଗବତେ

।

କହିବା ଶୁଣ ଏକଚିତ୍ତେ

।।

କର୍ମ ବାସନା ରୂପ ଧରି

।

ବେନି ପ୍ରକାରେ ସେ ସଞ୍ଚରି

।।

ଶୁଭ ଅଶୁଭ ବେନି ପଦେ

।

ପ୍ରକାଶ କରେ ହେତୁଭେଦେ

।।

ମହତ ଅପମାନ କୋପେ

।

ଯାନ୍ତି ସେ ଆପଣା ସମୀପେ

।।

ପୁଣି ମାଗନ୍ତି ଅନୁଗ୍ରହେ

।

ଯେ କର୍ମ ଶୁଭ ଫଳ ବହେ

।।

ଶୁଣ କହିବା ପ୍ରିୟ ଭାବେ

।

ଯେ ଯହିଁ ଯେମନ୍ତ ପ୍ରସ୍ତାବେ

।।

ବୈକୁଣ୍ଠେ ହରି ଦ୍ୱାରପାଳେ

।

ଜୟ ବିଜୟ ମହାବଳେ

।।

ସେ ଦୁଇଭାଇ ହରିଦ୍ୱାରେ

।

ଖଟନ୍ତି ସେବା ଅନୁସାରେ

।।

ତପୀମାନଙ୍କ କୋପଫଳେ

।

ଜନ୍ମିଲେ ଅସୁରଙ୍କ କୁଳେ

।।

ବ୍ରାହ୍ମଣେ ଅପରାଧ କରି

।

ଜନ୍ମ ଲଭିଲେ ଦେହ ଧରି

।।

ଅସୁର ବଂଶେ ଅବତାର

।

ହିରଣ୍ୟକଶିପୁ କୁମର

।।

ସେ ପ୍ରହଲାଦ ନରଦେହେ

।

ନାରଦ ମୁନି ଅନୁଗ୍ରହେ

।।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଚରଣ କମଳେ

।

ନିଶ୍ଚଳେ ଭଜି ଯୋଗବଳେ

।।

ଜନ୍ମ ବାସନା ହେତୁ ଧରି

।

ବିଷ୍ଣୁ ଭକତି ହେତୁ କରି

।।

ବିଷ୍ଣୁ ଭକତ ହୋଇ ଯେବେ

।

ଭକତି କରେ ସେହି ଭାବେ

।।

ତାହାକୁ ରଖେ ଭଗବାନ

।

ନ ସହେ ଭକ୍ତ ଅପମାନ

।।

ଜୟ ବିଜୟ ବେନି ଭାଇ

।

ଅସୁର କୁଳେ ଜନ୍ମ ହୋଇ

।।

ହରିଙ୍କି ଅପରାଧ କଲେ

।

ତୃତୀୟ ଜନ୍ମେ ନିସ୍ତରିଲେ

।।

ଏଣୁ ପଣ୍ଡିତ ପ୍ରାଣୀମାନେ

।

ମାଗନ୍ତି ଅନୁଗ୍ରହ ଧ୍ୟାନେ

।।

ଯତ୍ନ କରିଣ ନିରନ୍ତରେ

।

ଆତ୍ମାକୁ ଆପଣେ ଉଦ୍ଧାରେ

।।

ଏ ଭାବ ମୁନି ଗଣ ଚିନ୍ତି

।

ଭବ ସାଗରୁ ତରିଯାନ୍ତି

।।

ଏ ଆଦି ଗ୍ରନ୍ଥେ ତୋତେ କହି

।

ଶୁଣ ପରୀକ୍ଷ ମନଦେଇ

।।

ଅସୁରକୁଳେ ଦେହ ବହି

।

ଜୟ ବିଜୟ ବେନି ଭାଇ

।।

ବିଷ୍ଣୁ ବଇରୀ ନିରନ୍ତରେ

।

ସ୍ୱଭାବେ ଅସୁର ବେଭାରେ

।।

ତାହାଙ୍କ କୁଳେ ପ୍ରହଲାଦ

।

ହରି ଭକତ ମଧ୍ୟେ ଭେଦ

।।

ଏ ପିତା ପୁତ୍ର ମଧ୍ୟ ଗତେ

।

ଗୁଣ ବାସନା ଅନୁମତେ

।।

ମହାନ୍ତ କୋପ ଅନୁଗ୍ରହେ

।

ବାସନା ଭେଦ ଏ ସଂଶୟେ

।।

ବାସନା ବଳେ କର୍ମ ଜାତ

।

ହରଇ ପ୍ରାଣୀଙ୍କର ଚିତ୍ତ

।।

ଏ ପଞ୍ଚ ପ୍ରସ୍ତାବ କାରଣ

।

ଧର୍ମ ନିୟମ କଥା ଶୁଣ

।।

ପ୍ରଥମ ଅଧ୍ୟାରେ ପ୍ରସ୍ତାବ

।

କହିବା ପିତା ପୁତ୍ର ଭାବ

।।

ହିରଣ୍ୟକଶିପୁ କୁମର

।

ବିଷ୍ଣୁ ଭକତ ମଧ୍ୟେ ବର

।।

ବ୍ରାହ୍ମଣ ଶାପେ ବେନି ଭାଇ

।

ଅସୁର ରୂପେ ଜନ୍ମ ହୋଇ

।।

ଇନ୍ଦ୍ରର ଅର୍ଥେ ଭଗବାନ

।

ଅସୁର କରିବେ ନିଧନ

।।

ଏଣୁ କଶ୍ୟପ ଗୃହ ନାରୀ

।

ସେ ଦିତି ମନେ କୋପ କରି

।।

ପୁତ୍ରଙ୍କ ମରଣ ବିଶ୍ୱାସେ

।

ନିର୍ଘାତ ରବେ ଦଶଦିଶେ

।।

ଏମନ୍ତେ ମୁନି ବାକ୍ୟ ଶୁଣି

।

ବୋଲେ ସାନନ୍ଦେ ନୃପମଣି

।।

ଭୋ ମୁନି ଶୁଣ ମୋ ବଚନ

।

ଯେ ହରି ସର୍ବ ଘଟେ ସମ

।।

ପ୍ରିୟ ସୁହୃଦ ପ୍ରାଣୀଙ୍କର

।

ବିଶେଷେ ଶରଣ ସୋଦର

।।

ସେ କିମ୍ପା ଇନ୍ଦ୍ରଙ୍କ ବୋଲରେ

।

ନିର୍ଦ୍ଦୟେ ଅସୁର ସଂହାରେ

।।

ବିଷମ ମତ ଏହାଙ୍କର

।

ଯେ ହରି ଭକତ ସୋଦର

।।

ସୁରଗୁଣଙ୍କ ନିମିତ୍ତରେ

।

ନିଷ୍ଠୁର ପ୍ରାୟ କର୍ମ କରେ

।।

ଯେ ହରି ସର୍ବଜୀବ ପତି

।

ସେ କିମ୍ପା ବିଚାରେ ଅନୀତି

।।

ଅଶେଷ ଜନ୍ତୁ ହୃଦେ ଥାଇ

।

ଅନ୍ତର ସମସ୍ତ ଦେଖଇ

।।

ଆତ୍ମାର ନିସ୍ତାରଣ କରେ

।

ସେ କିମ୍ପା ଭେଦକୁ ବିଚାରେ

।।

ଦେବ ଅସୁର ତା’ର ଦେହି

।

ସମ ବିଷମ ତା’ର ନାହିଁ

।।

ସ୍ୱଭାବେ ତ୍ରିଗୁଣ ଶରୀର

।

ସେ ନିରଞ୍ଜନ ନିରାକାର

।।

ନିର୍ଗୁଣ ସତ୍ୟ ବେଦପତି

।

ସକଳ ଭୂତେ ତା’ର ସ୍ଥିତି

।।

ଏଣୁ ଗୋବିନ୍ଦ ଗୁଣ କର୍ମେ

।

ସଂଶୟେ ମୋର ମତି ଭ୍ରମେ

।।

ପୂଜଇ ଚରଣେ ତୁମ୍ଭର

।

ମୋର ସଂଶୟ ଦୂର କର

।।

ଭୋ ନୃପ ତୋର ସାଧୁବାଣୀ

।

ତୁ ଯେ ପଚାରୁ ପରିମାଣି

।।

ଅଦ୍ଭୁତ ବିଷ୍ଣୁର ମହିମା

।

କେ ଜାଣି ପାରେ ଗୁଣସୀମା

।।

ଏ ଗ୍ରନ୍ଥ ଭାଗବତେ ପୁଣ

।

ଏ ବିଷ୍ଣୁ ଭକତି ଲକ୍ଷଣ

।।

ପରମ ପୁଣ୍ୟ ହେତୁ ବାଣୀ

।

ଯେ ଶୁଣେ ଯେବା ମୁଖେ ଭଣି

।।

ନାରଦ ଆଦି ମୁନିଗଣେ

।

ଯାହା ଭଜନ୍ତି ଅନୁକ୍ଷଣେ

।।

ବ୍ୟାସ ଚରଣେ ସେବି ମୁହିଁ

।

କହିବି ଯାହା ମୁଁ ଜାଣଇଁ

।।

ସେ ହରି ସ୍ୱଭାବେ ନିର୍ଗୁଣ

।

ପ୍ରକୃତି ପରମ କାରଣ

।।

ସ୍ୱଭାବେ ସର୍ବଗୁଣ ପର

।

ବ୍ରହ୍ମା ଶଙ୍କରେ ଅଗୋଚର

।।

ସେ ମାୟା ଗୁଣ ଆଶ୍ରେ କରି

।

ବ୍ୟାଧି ବ୍ୟାଧିକ ରୂପ ଧରି

।।

ସେ ସତ୍ତ୍ୱ ରଜ ତମଗୁଣ

।

ପ୍ରକୃତି ଏହାଙ୍କ ପ୍ରମାଣ

।।

ଆତ୍ମାର ଗୁଣ ଏ ନୁହନ୍ତି

।

ପ୍ରକୃତି ରୂପେ ପ୍ରକାଶନ୍ତି

।।

ଉଦୟ ଅସ୍ତ ଏକାବେଳେ

।

ନୁହଁନ୍ତି ଶୁଚି ସଙ୍ଗମେଳେ

।।

ସୃଷ୍ଟି ପାଳନ କାଳେ ହରି

।

ସତ୍ତ୍ୱଗୁଣକୁ ଆଶ୍ରେ କରି

।।

ଦେବତା ଋଷି ରୂପ ହୋଇ

।

ସ୍ୱଧର୍ମେ ସୃଷ୍ଟିକୁ ପାଳଇ

।।

ରଜୋଗୁଣକୁ ଆଶ୍ରେକରି

।

ଅସୁର ଗଣଙ୍କୁ ନିସ୍ତାରି

।।

ଯକ୍ଷ ରାକ୍ଷସ ତମୋଗୁଣେ

।

ଭଜଇ କାଳର ପ୍ରମାଣେ

।।

ଜ୍ୟୋତି ଆକାଶେ ପ୍ରକାଶଇ

।

ବିଚାରେ କାହିଁ ନ ମିଳଇ

।।

କାଷ୍ଠ ସଂଯୋଗେ ଅଗ୍ନି ଯେହ୍ନେ

।

ଜ୍ୱଳେ ବାୟୁ ସଞ୍ଚାର ସ୍ଥାନେ

।।

ଆକାଶ ଯେହ୍ନେ ଜଳଘଟେ

।

ତେମନ୍ତ ରୂପେ ସେ ପ୍ରକଟେ

।।

ମାୟାରେ ନାନାରୂପ ହୋଇ

।

ସେ ମାୟା ତାକୁ ନ ଲାଗଇ

।।

ଏହା ବିଚାରି ମୁନିଜନେ

।

ଆତ୍ମାକୁ ଆତ୍ମା ଅନୁମାନେ

।।

ସଂଶୟ ନ କରନ୍ତି ମନେ

।

ହରି ବିଷୟ କ୍ରୀଡ଼ାସ୍ଥାନେ

।।

ସେ କାଳେ ମାୟାଯୋଗ ଅର୍ଥେ

।

ପୁରୁଷ ଜୀବ ଏହିମତେ

।।

ରଜୋଗୁଣରୁ ସୃଷ୍ଟି କରେ

।

ସତ୍ତ୍ୱରେ ବ୍ରହ୍ମରୂପ ଧରେ

।।

ଦେବାଦି ଯୋନି ଦେହ ମଧ୍ୟେ

।

କ୍ରୀଡ଼ା କରଇ ସେ ଅବାଧେ

।।

ରମିବା ଅର୍ଥେ ଭାବଗ୍ରାହୀ

।

ଅଶେଷ ଜନ୍ମ ହୃଦେ ସେହି

।।

କ୍ରୀଡ଼ାର ଅନ୍ତେ ସେ ଆପଣେ

।

ସୃଷ୍ଟି ସଂହାରେ ତମୋଗୁଣେ

।।

ସେ ପୁଣି ସୃଷ୍ଟି କାଳେ ହରି

।

ଜୀବ ପ୍ରକୃତି ରୂପ ଧରି

।।

ପ୍ରଧାନ ପୁରୁଷ ଏ ବେନି

।

ନିମିତ୍ତେ ତାଙ୍କୁ ସଙ୍ଗେ ଘେନି

।।

ତାଙ୍କ ଆଶ୍ରୟ ସଙ୍ଗ ମେଳେ

।

ଭିଆଏ ନିମିଷାଦି କାଳେ

।।

ସେ କାଳ ହରି ଆଜ୍ଞା ଘେନି

।

ପ୍ରଧାନ ପୁରୁଷ ଏ ବେନି

।।

ଉଭୟ ମତେ ନାନାଗୁଣ

।

ସୃଜଇ ସଂସାର କାରଣ

।।

ସେ ହରି କାଳରୂପ ଧରେ

।

ସାତ୍ତ୍ୱିକେ ଦେବଙ୍କୁ ଉଦ୍ଧରେ

।।

ଦେବଙ୍କ ପ୍ରିୟ କର୍ମକରେ

।

ଅସୁର କୁଳକୁ ସଂହାରେ

।।

ଏଣୁ ସେ ପ୍ରଭୁ ଭଗବାନ

।

ନିର୍ଲ୍ଲୋଭ ପ୍ରଭୁ ଉପାଦାନ

।।

ରଜ ତାମସ ଗୁଣ ଯେତେ

।

ତାଙ୍କୁ ସଂହାରେ ଅବିରତେ

।।

ଏବେ ହୋ ଶୁଣ ନରନାଥ

।

ବିଷ୍ଣୁ ଚରିତ ଭାଗବତ

।।

ତାହାଙ୍କ ମହିମା ବିଶେଷ

।

ଶୁଣ କହିବା ଇତିହାସ

।।

ରାଜୁସି ଯଜ୍ଞ ସଭା ଅନ୍ତେ

।

ଧର୍ମ ନନ୍ଦନର ଅଗ୍ରତେ

।।

ନାରଦ ମୁନି ଯାହା କହି

।

ସେ ସଭା ମଧ୍ୟେ ପାଞ୍ଚଭାଇ

।।

ଦେବକୀ ନନ୍ଦନର ତୁଲେ

।

ରାଜ ମୁନିଙ୍କୁ ପଚାରିଲେ

।।

ସେ ସଭା ମଧ୍ୟେ ଧର୍ମବଳା

।

ନୟନେ ଅଦ୍ଭୁତ ଦେଖିଲା

।।

ଶିଶୁପାଳର ପଞ୍ଚପ୍ରାଣ

।

ଗୋବିନ୍ଦେ ପଶିଲା ଶରଣ

।।

ସଭାଜନଙ୍କ ଦୃଷ୍ଟି ଆଗେ

।

ଯେହ୍ନେ ବିଜୁଳି କଳା ମେଘେ

।।

ଭୋ ମୁନି ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ ଏ କଥା

।

ଶୁଣି ମୋ ମନେ ଗୁରୁବ୍ୟଥା

।।

ଅଷ୍ଟାଙ୍ଗ ଯୋଗେ ମୁନିଗଣ

।

ଚିନ୍ତନ୍ତି ଯାହାଙ୍କ ଚରଣ

।।

ଏକାନ୍ତେ ଭକ୍ତି ଯୋଗେ ଚିନ୍ତି

।

ଯା ରୂପ କେହି ନ ଦେଖନ୍ତି

।।

ଦେବ ଦାନବେ ଅଗୋଚର

।

ଯେ ବ୍ରହ୍ମ ନିତ୍ୟ ନିରାକାର

।।

ଏ ଦମଘୋଷର କୁମର

।

ସ୍ୱଭାବେ ଦୁଷ୍ଟ ଦୁରାଚାର

।।

କୃଷ୍ଣେ ଅନେକ ନିନ୍ଦାକଲା

।

ସେ କିମ୍ପା କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ପାଇଲା

।।

ଏ ସଭାଲୋକ ମଧ୍ୟେ ମୁହିଁ

।

ତୁମ୍ଭର ଛାମୁରେ ପୁଚ୍ଛଇ

।।

କହହେ କେବଣ କାରଣ

।

ସକଳେ ଶୁଣନ୍ତୁ ପ୍ରମାଣ

।।

ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ଦୁଷ୍ଟ ଜନ ମେଳେ

।

ଯେବା ନିନ୍ଦନ୍ତି ଜ୍ଞାନଭୋଳେ

।।

ସେ ପ୍ରାଣୀ ନରକେ ପଡ଼ନ୍ତି

।

ମହାନ୍ତେ ଏମନ୍ତ କହନ୍ତି

।।

ସେ ଦମଘୋଷ ସୁତ ବାଣୀ

।

ସଭାରେ ଦନ୍ତବକ୍ର ଶୁଣି

।।

ସେହି ଅନେକ ନିନ୍ଦାକଲେ

।

ମୋତେ ତ ସନ୍ଦେହ ଲାଗିଲା

।।

ଏ ବେନି ଜନେ ନିନ୍ଦାକଲେ

।

ସଭାର ମଧ୍ୟେ ଏକ ତୁଲେ

।।

କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ନିନ୍ଦା କରି ତୁଣ୍ଡେ

।

କିମ୍ପା ନ ଗଲେ ଯମ କୁଣ୍ଡେ

।।

କେବଣ ହେତୁ ବେନି ବୀରେ

।

ପଶିଲେ କୃଷ୍ଣର ଶରୀରେ

।।

ଏବେ ଭ୍ରମଇ ମୋର ମନ

।

ବନେ ଯେସନ ହୁତାଶନ

।।

କାରଣ କହ ମୁନି ମୋତେ

।

ଶୁଣି ମୁଁ ଯିବଇଁ ପରତେ

।।

ଏମନ୍ତ ରାଜା ବାକ୍ୟ ଶୁଣି

।

ସାନନ୍ଦ ମନେ ବ୍ରହ୍ମମୁନି

।।

କହନ୍ତି ରାଜାର ଅଗ୍ରତେ

।

ସମସ୍ତେ ଶୁଣନ୍ତୁ ଏମନ୍ତେ

।।

ଯାହାର ନିନ୍ଦାସ୍ତୁତି ଅର୍ଥେ

।

ମନୁଷ୍ୟ ଶରୀର ଜଗତେ

।।

ପ୍ରକୃତି ପୁରୁଷ ସଂଯୋଗେ

।

ଜନ୍ମଇ ଅବିବେକ ଭାବେ

।।

ବଢ଼ଇ ହିଂସା ଅଭିମାନେ

।

ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱ କୁଟିଳ ଅବଧାନେ

।।

ମୁହିଁ ମୋହର ବୋଲି ଜାଣେ

।

ଯାବତ ବସଇ ତ୍ରିଗୁଣେ

।।

ମନୁଷ୍ୟ ସ୍ୱଭାବ ଏମନ୍ତେ

।

ସଂସାର ମଧ୍ୟେ ଛନ୍ତି ଯେତେ

।।

ଆତ୍ମାଭିମାନେ ଦେହ ବହି

।

ଲୁବୁଧେ ପ୍ରାଣୀ ବଧ ହୋଇ

।।

ସେ ପୁଣି କୈବଲ୍ୟ ଆସ୍ଥାନେ

।

ନ ଖଟେ ଆତ୍ମା ଅନୁମାନେ

।।

ହରି ବିଷୟେ କଲେ ଯେତେ

।

କୈବଲ୍ୟ ଲଭେ ପ୍ରାଣୀ ଅନ୍ତେ

।।

କେ ଭଜେ ରିପୁ ଅନୁବନ୍ଧେ

।

କେ ଅବା ମିତ୍ରଭାବ ସାଧେ

।।

କେ ଅବା ଭଜେ ତାକୁ ଡରେ

।

କେ ଅବା ପ୍ରିୟଭାବ କରେ

।।

କେ ଅବା ସ୍ନେହ ଚିତ୍ତ ଧରି

।

କେ ଅବା ରୂପ ଚିନ୍ତାକରି

।।

ସେ ସର୍ବଜନେ ଅନ୍ତଃକାଳେ

।

ପଶନ୍ତି ଚରଣ କମଳେ

।।

ନିତ୍ୟ ବଇରୀ ଭାବେ ଚିନ୍ତି

।

ହରିଙ୍କି ଏମନ୍ତ ଭଜନ୍ତି

।।

ନିଶ୍ଚଳ ଯୋଗ ଚିତ୍ତେ ଧ୍ୟାୟି

।

ଯୋଗୀଏ ଲଭିବାର ପାଇଁ

।।

ଏ ଭାବ ମୋର ନିତ୍ୟ ମନେ

।

ଏବେ ହୋ ଶୁଣ ସାବଧାନେ

।।

ଭ୍ରମର କୀଟ କୀଟ ମାରେ

।

ନେଇ ସ୍ଥାପଇ ନିଜ ଘରେ

।।

ସେ କୀଟ ପ୍ରାଣ ଯିବା କାଳେ

।

ଭ୍ରମର ଦେଖୁଥାଇ ଡୋଳେ

।।

ଭ୍ରମର ଯୋଗେ ଭୟେ ମର

।

ତାର ସ୍ୱରୂପ ଅନ୍ତେ ଧରେ

।।

ଏମନ୍ତ କୃଷ୍ଣର ବିଷୟେ

।

ମାୟା ମନୁଷ୍ୟ ନିଜ କାୟେ

।।

ବଇରୀ ପଣେ ତାକୁ ଭଜି

।

ନିର୍ମଳ ହୃଦୟେ ନିମଜ୍ଜି

।।

ଏ ଘେନି କାମକ୍ରୋଧ ଭୟେ

।

ଯେବା ଭଜନ୍ତି ମିତ୍ର ସ୍ନେହେ

।।

କୃଷ୍ଣ ବିଷୟେ ଚିତ୍ତ ଦେଇ

।

ଅନେକ ଗଲେ ମୋକ୍ଷ ହୋଇ

।।

ଗୋପ ନଗରେ ଗୋପୀ ଯେତେ

।

ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ଭଜି କାମଚିତ୍ତେ

।।

କଂସ ଯେ ନିତ୍ୟ ଭୟ କଲା

।

ଅନ୍ତେ ସେ ଗୋବିନ୍ଦେ ପଶିଲା

।।

କ୍ଷତ୍ରିୟ ଶିଶୁପାଳ ଆଦି

।

କୃଷ୍ଣ ବିଷୟେ ହୋଇ ବାଦୀ

।।

ସମ୍ବନ୍ଧେ କୃଷ୍ଣିବଂଶ ଯେତେ

।

ଭଜନ୍ତି ଭ୍ରାତୃସ୍ନେହେ ଚିତ୍ତେ

।।

ମୁଁ ତା’ର ଚରଣ କମଳେ

।

ଭକତି କରଇ ନିଶ୍ଚଳେ

।।

ଭକତି କରଇ ନିଶ୍ଚଳେ

।

ନିତ୍ୟ ଭଜିଲେ ଶତ୍ରୁ ଭାବେ

।।

ପୂର୍ବେ ଏ ବେନି ସତ୍ୟଯୁଗେ

।

ନିତ୍ୟ ଭଜିଲେ ଶତ୍ରୁ ଭାବେ

।।

ଏଣୁ ହରିଙ୍କି ନାନାମତେ

।

ଯେ ଭଜିପାରେ ଦୃଢ଼ଚିତ୍ତେ

।।

ନିର୍ଭୟେ ଗୋବିନ୍ଦେ ପଶନ୍ତି

।

ଜନ୍ମ ମରଣୁ ନିସ୍ତରନ୍ତି

।।

ଯେ ଦମଘୋଷର କାମିନୀ

।

ତୋହର ମାତାର ଭଗିନୀ

।।

ତା’ର ଉଦରୁ ବେନି ବାଳ

।

ଏ ଦନ୍ତବକ୍ର ଶିଶୁପାଳ

।।

ପୂର୍ବେ ଏ ହରି ଦ୍ୱାରେ ଥିଲେ

।

ବ୍ରାହ୍ମଣେ ଅପରାଧ କଲେ

।।

ଏ ବେନିଭାଇ ସହୋଦର

।

ବିଷ୍ଣୁ ସେବକ ମଧ୍ୟେ ବର

।।

ମହାନ୍ତ ଅପରାଧ ଫଳେ

।

ଜନ୍ମିଲେ ଅସୁରଙ୍କ କୁଳେ

।।

ବ୍ରାହ୍ମଣେ ଅପରାଧ କଲେ

।

ବ୍ରହ୍ମଋଷିଏ ଶାପ ଦେଲେ

।।

ଏ ଜନ୍ମେ ମନୁଷ୍ୟ ଶରୀରେ

।

ପୁଣି ମିଳିଲେ ହରି ଦ୍ୱାରେ

।।

ଯେ ହରି ନାମ ଉଚ୍ଚାରନ୍ତି

।

ସର୍ବ ସଙ୍କଟୁ ସେ ତରନ୍ତି

।।

ଯେ ହରି ଦ୍ୱାରପାଳ ପଣେ

।

ପାଦେ ସେବନ୍ତି ଅନୁକ୍ଷଣେ

।।

ତାହାଙ୍କୁ କେବା ଶାପ ଦେଲା

।

ମୋତେ ତା ସନ୍ଦେହ ଲାଗିଲା

।।

ଯେ ବଇକୁଣ୍ଠ ପୁରେ ଥାନ୍ତି

।

ସେ ତ ସଂସାରେ ନ ପଡ଼ନ୍ତି

।।

ଦେହ ସମ୍ଭବ ଯହିଁ ନାହିଁ

।

ସେ କିମ୍ପା ବହେ ନରଦେହୀ

।।

ନିତ୍ୟେ ହୋଇଲେ ଦୁରାଚାର

।

ଏଣୁ ସଂଶୟ ଜାତ ମୋର

।।

ଭୋ ମୁନି ବନ୍ଦେ ତୋ ଚରଣ

।

କହ ଏ କେବଣ କାରଣ

।।

ହିରଣ୍ୟକଶିପୁ କିମ୍ପାଇ

।

ପୁତ୍ରକୁ ଦ୍ରୋହ ଆଚରଇ

।।

ଅସୁର ଜାତ ପ୍ରହଲାଦ

।

କିମ୍ପା ଭଜିଲା ବିଷ୍ଣୁପାଦ

।।

ବୋଲଇ ଦାସ ଜଗନ୍ନାଥ

।

ନାରଦ ଆଗେ କୁନ୍ତୀ ସୁତ

।।

ସଭାର ମଧ୍ୟେ ପଚାରିଲା

।

ଯେ ଭାଗବତ ବିଷ୍ଣୁଲୀଳା

।।

ସପ୍ତମସ୍କନ୍ଧେ ହରି ବାଣୀ

।

ଶୁଣି ସଂସାରୁ ତର ପ୍ରାଣୀ

।।

କହନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ନନ୍ଦନ

।

ରାଜନ ସାବଧାନେ ଶୁଣ

।।

ଅସୁର କୁଳେ ଜାତ ହୋଇ

।

ଜୟ ବିଜୟ ବେନିଭାଇ

।।

ହିରଣ୍ୟ ହିରଣ୍ୟାକ୍ଷ ବୀର

।

ତପେ ତୋଷିଲେ ବେଦବର

।।

ହିରଣ୍ୟକଶିପୁ ଅସୁର

।

ବଳେ ହୋଇଲା ରାଜେଶ୍ୱର

।।

କଷ୍ଟ ପାଇଣ ଭୟଙ୍କର

।

ତ୍ରାସେ କମ୍ପିଲେ ସୁରନର

।।

ତାର ଅନୁଜ ହିରଣ୍ୟାକ୍ଷ

।

ଗଦା ସଂଗ୍ରାମେ ଅତି ଦକ୍ଷ

।।

ଦେବ ମନୁଷ୍ୟ ତାର ତୁଲେ

।

ଗଦା ଯୁଦ୍ଧରେ ହାରିଗଲେ

।।

ଏ ବେନିଲୋକ ଜିଣି ବଳେ

।

ବିଜୟ କଲା ସେ ପାତାଳେ

।।

ବରୁଣ ପୁରେ ଯାଇ ମିଳି

।

ପ୍ରଚଣ୍ଡ ଗଦା କରେ ତୋଳି

।।

ବୋଇଲା ଯୁଦ୍ଧ ମୋତେ ଦିଅ

।

ନୋହିଲେ ପାତାଳେ ନ ଥାଅ

।।

ମୋର ଏ ପାତାଳ ଭୁବନ

।

ଏମନ୍ତେ ଗଲା କେତେଦିନ

।।

ଯଜ୍ଞ ବରାହ ରୂପ ଧରି

।

ଦନ୍ତାଗ୍ରେ ଧରଣୀ ଉଦ୍ଧାରି

।।

ସେ ହରି ଥିଲେ ତାର ପୁରେ

।

ତିନି ଭୁବନ ଉପକାରେ

।।

ଅସୁର ଦେଖି ଦାମୋଦର

।

ଗଦା ପ୍ରହାରେ କଲେ ଚୂର

।।

ହିରଣ୍ୟକଶିପୁ ତା ଶୁଣି

।

କୋପେ କମ୍ପିଲା ସେହିକ୍ଷଣି

।।

ଅଧର ଦନ୍ତରେ କାମୋଡ଼ି

।

ହାହା ଶବଦେ ଶିର ତାଡ଼ି

।।

ଭ୍ରାତୃ ନିଧନେ ଯେ ବିକଳ

।

ଚାହିଁଲା ଆକାଶ ମଣ୍ଡଳ

।।

ସଧୂମ ଦିଶଇ ଆକାଶ

।

ଯେଣୁ ହୋଇଛି ମହାରୋଷ

।।

କରାଳ ବକ୍ରେ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ୱ ଦୃଷ୍ଟି

।

ଲଲାଟେ ଟେକିଣ ଭ୍ରୂକୁଟି

।।

ତୋଳି ତ୍ରିଶୂଳ ସଭା ମଧ୍ୟେ

।

ବୋଲଇ ଭ୍ରାତୃଶୋକବାଦେ

।।

ଭୋ ଭୋ ଦାନବ ଦୈତ୍ୟଗଣ

।

କହଇ ସାବଧାନେ ଶୁଣ

।।

ଦ୍ୱିମୂର୍ଦ୍ଧ ତ୍ରିନେତ୍ର ଶମ୍ବର

।

ଭୋ ଶତ ବାହୁ ହୟ ଶିର

।।

ନମୁଚି ହେ ପାକ ଇଲ୍ୱଳ

।

ହେ ବିପ୍ରଚିତ୍ତ ଶୁଣ ବୋଲ

।।

ପୁଲୋମ ଶକୁନି ସହିତେ

।

ଏ ମୋର ସଭାମଧ୍ୟେ ଯେତେ

।।

ମୋହର ବୋଲ ଏବେ କର

।

ଏ ଶୋକ ସାଗରୁ ଉଦ୍ଧର

।।

ମୋର ବଇରୀ ଦେବଲୋକେ

।

ମନୁଷ୍ୟ ମଧ୍ୟେ ଛନ୍ତି ଥୋକେ

।।

ହରିଙ୍କୁ ଭଜନ୍ତି ଯେ ନିତ୍ୟେ

।

ଏବେ ବିଚାରି ମୋର ଚିତ୍ତେ

।।

ହରିର ପଥ ଆଶ୍ରେ କଲେ

।

ମୋର ଭାଇକି ସଂହାରିଲେ

।।

ସେ ହରିର ମୋହର ବଇରୀ

।

ଅତି ନିର୍ଦ୍ଦୟ ଅହଙ୍କାରୀ

।।

ମାୟାରେ ନାନା ରୂପ ଧରେ

।

ଭକତ ସଙ୍ଗେ ସେ ବିହରେ

।।

ବାଳକ ପ୍ରାୟ ତାର ଗତି

।

ଏଣୁ ଅସ୍ଥିର ମୋର ମତି

।।

ଏ ଶୂଳ ମାରି ତା ଶରୀରେ

।

ତର୍ପଣ କରିବି ରୁଧିରେ

।।

ମୋ ଭ୍ରାତୃ ପିତୃ କାର୍ଯ୍ୟ ଅର୍ଥେ

।

କହିଲି ତୁମ୍ଭର ଅଗ୍ରତେ

।।

ସେ କୂଟ ଦୁଷ୍ଟ ଦୁରାଚାର

।

ତାର ବିଶ୍ୱାସୀ ବେଗେ ମାର

।।

ସେ ମଲେ ମରିବେ ସକଳେ

।

ବୃକ୍ଷ କାଟିଲେ ଯେହ୍ନେ ଡାଳେ

।।

ଯାବତ ନ ମରଇ ହରି

।

ତାବତ ଭ୍ରମ ବସୁନ୍ଧରୀ

।।

ବ୍ରହ୍ମ କ୍ଷତ୍ରୀୟ ବୈଶ୍ୟ ଯେତେ

।

ବିଷ୍ଣୁ ଭଜନ୍ତି ଅବିରତେ

।।

ତପସ୍ୱୀ ଜନ ବେଗେ ମାର

।

ଯଜ୍ଞର ଅଗ୍ନି ନାଶ କର

।।

ତ୍ରିସନ୍ଧ୍ୟା ଭକ୍ତ ଜ୍ଞାନୀ ଯେତେ

।

ତାହାଙ୍କୁ ମାର ଅବିରତେ

।।

ଏ ଧର୍ମ କ୍ରିୟା ମୂଳେ ହରି

।

ସେ ଥାଇ ତାର ହୃଦେ ପୂରି

।।

ଋଷି ଦେବତା ପିତୃଗଣେ

।

ଯେ ଥାନ୍ତି ଧର୍ମ ପରାୟଣେ

।।

ଗୋରୁ ବ୍ରାହ୍ମଣେ ଯଜ୍ଞ ଯହିଁ

।

ବେଦ ପଠନେ ମନ୍ତ୍ରଧ୍ୟାୟୀ

।।

ଆଶ୍ରମ କ୍ରିୟା ଯହିଁ ଥିବ

।

ବେଗେ ବିନାଶ ଅଗ୍ନିଦେବ

।।

ଏମନ୍ତ ରାଜା ଆଜ୍ଞା ପାଇ

।

ଅସୁର ଗଲେ ସଜ ହୋଇ

।।

ସ୍ୱଭାବେ ଅସୁର ନିର୍ଦ୍ଦୟ

।

ପ୍ରାଣୀ ମରଣେ ବଡ଼ ପ୍ରିୟ

।।

ତକ୍ଷଣେ ପଶି ଗ୍ରାମ ପୁରେ

।

ଗିରି ବନସ୍ତ କ୍ଷେତ୍ର ଦ୍ୱାରେ

।।

ଋଷି ଆଶ୍ରମେ ତପୋବନେ

।

ମେରୁ ପର୍ବତ ନାନାସ୍ଥାନେ

।।

ଗୋରୁ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଯଜ୍ଞ ସ୍ଥାନ

।

ଅନଳେ ଦହିଲେ ତକ୍ଷଣ

।।

ଖନିତ୍ର ଘେନି ମହାସୁର

।

ଭେଦିଲେ ପ୍ରାକାର ଗୋପୁର

।।

ଅସୁର ବଳ ବେଗେ ବ୍ୟାପି

।

ଛେଦି ପକାଇଲେ ବିଟପୀ

।।

ଜୀବିତ ବୃକ୍ଷ ଯେତେ ଥିଲେ

।

ପରଶୁ ହସ୍ତେ ତା ଛେଦିଲେ

।।

ଏମନ୍ତ ଦ୍ୱାଦଶ ବରଷେ

।

ଧର୍ମ ନାଶିଲେ ମହାରୋଷେ

।।

ନିରତେ ପ୍ରାଣୀ ନାଶ କଲେ

।

ଦେବେ ଆକାଶୁ ପଳାଇଲେ

।।

ଲୁଚିଲେ ବନଗିରି ତୃଣେ

।

ଘୋର କାନନେ ସୁରଗଣେ

।।

ଭ୍ରାତୃ ମରଣେ କୋପକଲା

।

ଏମନ୍ତେ ପ୍ରାଣୀ ନାଶ କଲା

।।

ଭ୍ରାତୃର ପ୍ରେତକାର୍ଯ୍ୟ କଲା

।

ଅନେକ ଜଳ ଅନ୍ନ ଦେଲା

।।

ତର୍ପଣ ଶ୍ରାଦ୍ଧ କର୍ମ ସାରି

।

ଭ୍ରାତୃଷ୍ପୁତ୍ରକୁ କୋଳେ ଧରି

।।

ତକ୍ଷଣେ ଅନ୍ତଃପୁରେ ଯାଇ

।

ସୁହୃଦ ଅସୁରଙ୍କୁ ରାଇ

।।

ଶକୁନି ଶମ୍ବର ଧୃଷ୍ଟିକ

।

ଭୂତ ସନ୍ତାପନ ଯେ ବୃକ

।।

କାଳନାଭ ମହାନାଭଙ୍କୁ

।

ହରିଶ୍ମଶ୍ରୁ ଉତ୍କଚକକୁ

।।

ନିଜର ନିକଟେ ବସାଇ

।

ଅନୁଜ ପତ୍ନୀକୁ ଅନାଇ

।।

ତାହାର ନାମ ଅଟେ ଭାନୁ

।

ସ୍ୱାମୀ ମରଣେ କ୍ରୋଧମନୁ

।।

ମାତାର ସଙ୍ଗେ ତାକୁ ଆଣି

।

ବସାଇ କହେ ମଞ୍ଜୁବାଣୀ

।।

ହେ ମାତା ପୁତ୍ରବଧୂଗଣ

।

ଶୋକ କରିବା ଅକାରଣ

।।

ମୃତ ପ୍ରାଣୀଙ୍କୁ ନ ସୁମରି

।

ଏ ଜୀବ ନୁହଇ କାହାରି

।।

ବୀର ମରଣ ରିପୁମୁଖେ

।

ଲଭେ ଅକ୍ଷୟ ସ୍ୱର୍ଗ ସୁଖେ

।।

ତାର ମରଣେ ଚିନ୍ତା ନାହିଁ

।

ସ୍ୱର୍ଗେ ବସିଲା ମୋର ଭାଇ

।।

ପଥେ ପଥୁକୀ ଜନ ପ୍ରାୟେ

।

ଏ ଭବେ କିଛି ସ୍ଥିର ନୁହେଁ

।।

ପୂର୍ବ ଜନ୍ମର କର୍ମ ଫଳେ

।

ପ୍ରାଣୀଏ ମିଳନ୍ତି ସଂସାରେ

।।

ତୃଷାର୍ତ୍ତ ଲୋକ ନିବାରଣେ

।

ଯେହ୍ନେ ମିଳନ୍ତି ଜଳସ୍ଥାନେ

।।

ପୁଣି ଚଳନ୍ତି ଶ୍ରମ ସାରି

।

ସେ ଜଳ ନୁହଇ କାହାରି

।।

ଆତ୍ମା କେବେହେଁ ନାଶନୁହେ

।

ପ୍ରବେଶ କରେ ଯହୁଁ ଦେହେ

।।

ଅବ୍ୟୟ ଶୁଦ୍ଧ ସର୍ବ ଗାମୀ

।

ସର୍ବଜ୍ଞ ସର୍ବ ଦେହେ ଭ୍ରମି

।।

ସେ ଆତ୍ମା ଦେହରୁ ଚଳିଲେ

।

ଦେହ ବିନାଶ ଲଭେ ଭଲେ

।।

ଚଞ୍ଚଳ ଜଳେ ବୃକ୍ଷ ଛାଇ

।

ଚଳିଲା ପ୍ରାୟେକ ଦିଶଇ

।।

ସେ ଯେହ୍ନେ ଭଦକେ ନ ମିଶେ

।

ଆତ୍ମା ଶରୀରେ ପରକାଶେ

।।

ବାଳକେ କ୍ରୀଡ଼ାରେ ଘୂରନ୍ତି

।

ଭ୍ରମିଣ ମହୀରେ ପଡ଼ନ୍ତି

।।

ଚାହାନ୍ତେ ଭ୍ରମଇ ସଂସାର

।

ଏମନ୍ତ ମାୟା କ୍ରୀଡ଼ାଘର

।।

ଏଣୁ ଏ ଭ୍ରମ ଗୁଣ ଦୋଷେ

।

ମନ ନ ରହଇ ବିଶ୍ୱାସେ

।।

ଏ ଆତ୍ମା ହୋଇ ଦେହବନ୍ତ

।

ଦେହ ଅଭିନ୍ନ ମଣେ ନିତ୍ୟ

।।

ଅର୍ଜ୍ଜିଲା କର୍ମଫଳ ବଳେ

।

ପ୍ରାଣୀ ଭ୍ରମନ୍ତି ମହୀତଳେ

।।

ସଂସାର ସଂଯୋଗ ବିଯୋଗେ

।

ଶୋକ ହରଷ ବେନି ମାର୍ଗେ

।।

ଏ ଅର୍ଥେ ଇତିହାସ କହି

।

ଶୁଣ ଜନନୀ ମନ ଦେଇ

।।

ପୂର୍ବେ ପୁତ୍ରଙ୍କ ବଧୂ ତୁଲେ

।

ଯେବା ସମ୍ପଦ ମହୀତଳେ

।।

ଶୁଣ ଜନନୀ ମନ ତୋଷେ

।

ଯେ କଥା ଅଛି ନର ଅଂଶେ

।।

ସୁଯଜ୍ଞ ନାମେ ରାଜା ଥିଲା

।

ଶତ୍ରୁ ସଂଗ୍ରାମେ ପ୍ରାଣ ଦେଲା

।।

ତାହା ଶୁଣିଣ ପୁରଜନେ

।

ମିଳିଲେ ମୃତପିଣ୍ଡ ସ୍ଥାନେ

।।

ଦେଖିଲେ ରାଜାର ଶରୀର

।

ରୁଧିର ଧୂଳିରେ ଧୂସର

।।

ରତ୍ନ କବଚ ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ

।

ବିଭ୍ରମ ଅଳଂକାର ପିଣ୍ଡ

।।

ତା ବକ୍ଷସ୍ଥଳ ଶରେ ଛିହ୍ନ

।

ବିନଷ୍ଟ ହୋଇଛି ନୟନ

।।

ବିଦୀର୍ଣ୍ଣ କେଶ ତାର ମୁଣ୍ଡେ

।

ବହେ ରୁଧିର ଚାରୁତୁଣ୍ଡେ

।।

ଅଧର ଦଂଶିତ ବଦନ

।

ହୋଇ ରହିଛି ବିଦ୍ୟମାନ

।।

ବାୟୁ ନ ବହେ ନାକ ବାଟେ

।

କର ଆୟୂଧ ଛିନ୍ନ ଅଟେ

।।

ଏକାଳେ ମିଳିଲେ ସମୀପେ

।

କାମିନୀଗଣ ଦୁଃଖ ଶୋକେ

।।

ଅତି କାତର ହୋଇ ତହିଁ

।

କାନ୍ଦନ୍ତି ରାଜାମୁଖ ଚାହିଁ

।।

ଭୋ ନାଥ ତୋହର ଚରଣେ

।

ତୋର ସକଳ ବନ୍ଧୁଗଣେ

।।

ଜୀବନ ଥାଉଁ ଥାଉଁ ମଲୁ

।

ବିଧି ଅଯୋଗ ଭିଆଇଲୁ

।।

ହୃଦରେ ବେନି କର ତାଡ଼ି

।

କାନ୍ଦନ୍ତି ଭୂମିତଳେ ପଡ଼ି

।।

ଚରଣ ପୁଣ ପୁଣ ଧରି

।

କାନ୍ଦନ୍ତି ଉଚ୍ଚ ନାଦ କରି

।।

ଚରଣସିକ୍ତ ଅଶ୍ରୁଜଳେ

।

ଲୋତକ ମିଶ୍ରିତ କଜ୍ଜ୍ୱଳେ

।।

କୁଚ କୁଙ୍କୁମ ଅଶ୍ରୁଜଳେ

।

ପଡ଼ଇ ରାଜା ପାଦତଳେ

।।

କେଶ ବସନ ଅସମ୍ଭାଳ

।

ଶୁଭେ ରୋଦନ ମହାଗୋଳ

।।

ହେ ହେ ଦଇବ ତୁ ନିର୍ଦ୍ଦୟ

।

ଦୂରେ ଛାଡ଼ିଲୁ ମାୟା ମୋହ

।।

ଅଦୃଷ୍ଟ ଅଶ୍ରୁତ କରମ

।

ଭିଆଇ କଲୁ ମତିଭ୍ରମ

।।

ପୂର୍ବେ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ସୁଖ ଦେଲୁ

।

ଏବେ ତୁ ନିଷ୍ଠୁର ହୋଇଲୁ

।।

ପୁଣି ରାଜାର ପାଦ ଧରି

।

ଉଚ୍ଚେ କାନ୍ଦନ୍ତି ତାର ନାରୀ

।।

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ତେଜୁ ନାଥ ତୁହି

।

ମୁହୂର୍ତ୍ତେ ତୋ ସଙ୍ଗ ନ ପାଇ

।।

କେମନ୍ତେ ଧରିବୁ ଜୀବନ

।

ଦିଶଇ ଦଶଦିଗ ଶୂନ୍ୟ

।।

ତୋର ଚରଣ ଆମ୍ଭେ ସେବୁ

।

କହ କେବଣ ଦିଗେ ଯିବୁ

।।

ଏମନ୍ତେ ପତି ପାଦ ଧରି

।

ଉଚ୍ଚେ କାନ୍ଦନ୍ତି ତାର ନାରୀ

।।

ଦହନ ପାଇଁ ନ ଛାଡ଼ନ୍ତି

।

ଦୁଃଖେ ରହିଲେ ଗୋତ୍ର ଜ୍ଞାତି

।।

ଏମନ୍ତେ ରହି ଅସ୍ତ ଗଲା

।

ଘୋର ତିମିର ପ୍ରକାଶିଲା

।।

ଆତ୍ତ ରୋଦନ ତାଙ୍କ ଦେଖି

।

ଶମନ ଭୁବନ ଉପେକ୍ଷି

।।

ଶୋକ ନିବାରେ ଇଚ୍ଛା କରି

।

ଯମ ବାଳକ ରୂପ ଧରି

।।

ମିଳିଣ ତାଙ୍କ ସନ୍ନିଧାନେ

।

କହଇ କୋମଳ ବଚନେ

।।

ଆହେ ଅଦ୍ଭୁତ କଥା ଦେଖ

।

ଏ ସର୍ବ ବୟସେ ଅଧିକ

।।

ବାଳକ ପ୍ରାୟ ନ ଜାଣନ୍ତି

।

ବିମୋହେ ରୋଦନ କରନ୍ତି

।।

ଏ ପ୍ରାଣ ଯହୁଁ ଆସିଥିଲା

।

କର୍ମ ସଙ୍ଗତେ କରି ଖେଳା

।।

ତହିଁକି ଗଲା କର୍ମ ଅନ୍ତେ

।

ଜାଣି ନ ଜାଣୁ ତୁ କେମନ୍ତେ

।।

ଏଣୁ ଏ କର୍ମମୟ ଦେହୀ

।

କର୍ମୁ ଅଧିକ କେହି ନାହିଁ

।।

ସମସ୍ତ ତୁଲ୍ୟ ଦେହ ବହି

।

କର୍ମ ସରିଲେ କେବା ରହି

।।

ଯହୁଁ ଅଇଲା ତା ନ ଜାଣେ

।

ଦେହକୁ ନିତ୍ୟ ପ୍ରାୟ ମଣେ

।।

ଅନ୍ତେ ଯହିଁକି ପ୍ରାଣଯିବ

।

ଏହା ନ ଜାଣେ ବ୍ରହ୍ମା ଶିବ

।।

ସଂସାର ମଧ୍ୟେ ଦେହ ବହି

।

ସକଳ ମଧ୍ୟେ ଧନ୍ୟ ମୁହିଁ

।।

ପିତା ଜନନୀ ମୋର ନାହିଁ

।

ବୁଲଇ ଅରକ୍ଷିତ ହୋଇ

।।

ବୃକ ପ୍ରଭୃତି ଜନ୍ତୁ ଯେତେ

।

କେ ଭଜି ନ ପାରନ୍ତି ମୋତେ

।।

ଗର୍ଭେ ଯେ ରକ୍ଷାକଲା ମୋତେ

।

ଏବେ ସେ ଅଛି ମୋ ସଙ୍ଗତେ

।।

ଈଶ୍ୱର ଇଚ୍ଛାରେ ସର୍ଜଇ

।

ପାଳଇ ପୁଣ ସଂହାରଇ

।।

ତାହାର କ୍ରୀଡ଼ା ଏ ଜଗତ

।

କିବା ବାଳକ ତାତ ମାତ

।।

ଯେ ପ୍ରାଣୀ ନିଜ ପଥ ଛାଡ଼ି

।

ନିୟତ କର୍ମ ଯେବେ ହୁଡ଼ି

।।

କର୍ମ କରଇ ତାକୁ ରକ୍ଷା

।

ଗୁରୁଙ୍କ ପ୍ରାୟେ ଦେଇ ଦୀକ୍ଷା

।।

ବାଳକ ଗୃହେ ଥାଇ ଯେହ୍ନେ

।

କର୍ମେ ନ ଥିବ ଭୋଗ ମନେ

।।

ରକ୍ଷକ ଥିଲେହେଁ ମରଇ

।

ଅତି ଯତନେ ଯେବେ ଥାଇ

।।

ଯେ ବାଳ ବିପିନେ ବର୍ଦ୍ଧିତ

।

ସ୍ୱଭାବେ ହୋଇ ଅରକ୍ଷିତ

।।

ତାହାକୁ ଦଇବ ରଖଇ

।

ବେଦ ପୁରାଣେ ଏହା କହି

।।

ଏଣୁ ପ୍ରାଣୀଏ କର୍ମଫଳେ

।

ଜନ୍ମ ମରଣ ଏ ଶୟଳେ

।।

ଆତ୍ମା ସକଳ ଦେହେ ଥାଇ

।

ଶରୀରୁ ଭିନ୍ନ ସେ ଅଟଇ

।।

ଶରୀରେ ଆତ୍ମଜ୍ଞାନ ଖ୍ୟାତ

।

ମୋହ ବଶରୁ ହୁଏ ଜାତ

।।

ଯେତେ ବୁଦ୍‌ବୁଦ ଜଳୁଁ ଜାତ

।

ମାଟିରୁ ଘଟଣ ସେ ସମ୍ଭୂତ

।।

ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣରୁ କୁଣ୍ଡଳ ହୁଅଇ

।

ବିନାଶେ ନିଜତ୍ୱ ଲଭଇ

।।

ମିଶଇ ବୁଦ୍‌ବୁଦ ଜଳରେ

।

ଘଟ ବିଲୀନ ମୃର୍ତ୍ତିକାରେ

।।

କୁଣ୍ଡଳ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣତ୍ୱକୁ ପାଇ

।

ଶେଷରେ ଜଳାଦି ରହଇ

।।

ତେସନେ କାଳବଶେ ଜାତ

।

କର୍ମ ଭୋଗେଣ ଜୀବ ମୃତ

।।

ବିନଷ୍ଟ ହୁଅଇ ଶରୀର

।

ଆତ୍ମା ଚଳଇ ନିରନ୍ତର

।।

ଅଗ୍ନି ଯେସନ କାଷ୍ଠେ ଥାଇ

।

ସ୍ୱଭାବେ ଭିନ୍ନ ସେ ଅଟଇ

।।

ପବନ ଦେହ ମଧ୍ୟେ ଥାଇ

।

ଦେହରୁ ପୃଥକ ଅଟଇ

।।

ଆକାଶ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ହୋଇ

।

କାହାରି ସଙ୍ଗେ ଲିପ୍ତ ନୋହି

।।

ଏ ଜୀବ ପୁରୁଷ ତେମନ୍ତ

।

ସ୍ୱଭାବେ ତ୍ରିଗୁଣାତିରିକ୍ତ

।।

ସୁଯଜ୍ଞ ରାଜା ଏ ନୁହଇ

।

ରୋଦନ କର କାହିଁ ପାଇଁ

।।

ଶ୍ରୋତା ବକତା ନାହିଁ ଏଥେ

।

ରୋଦନ ଶୁଣିବ କେମନ୍ତେ

।।

ଏ ଦେହ ମଧ୍ୟେ ଆତ୍ମା ଥାଇ

।

ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ସଙ୍ଗେ ପ୍ରକାଶଇ

।।

ସେ ଏଥୁ ଗଲା ଅନ୍ତରୀକ୍ଷେ

।

ଦେଖ ଏ ମୃତ୍ତିକା ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ

।।

ଏ ଦେହ ପାର୍ଥିବ ବିକାର

।

ପଡ଼ିଛି ପୃଥିବୀ ଉପର

।।

ଯାହାକୁ ଶୋକ ତୁମ୍ଭେ କର

।

ସେ ପ୍ରାଣୀ ଏ ଦେହରୁ ପର

।।

ଏ ପଞ୍ଚଭୂତ ଇନ୍ଦ୍ରିଗଣ

।

ମନ ଯେ ଏହାଙ୍କ କାରଣ

।।

ଆତ୍ମାଟି ଏହାଙ୍କର ସଙ୍ଗେ

।

ପ୍ରକାଶ ଉଚ୍ଚବାଚ ରଙ୍ଗେ

।।

ସେ ନିଜ ତେଜ ପ୍ରକାଶଇ

।

ଶରୀର ଘେନଇ ଛାଡ଼ଇ

।।

ଯାବତ ଆତ୍ମା ଦେହେ ଥାଇ

।

ଅଲିଙ୍ଗେ ଲିଙ୍ଗ ଦେହ ବହି

।।

ଏ ଜୀବ କର୍ମର ବନ୍ଧନ

।

ଏହା ନ ଜାଣେ ମୂର୍ଖଜନ

।।

ଏଣୁ ଏ ଗତାଗତ ପଥେ

।

କ୍ଳେଶ ଲଭଇ ଅବିରତେ

।।

ଏ ପୁଣି ମିଥ୍ୟା କଳେବର

।

ଅତିଥ୍ୟ ତଥ୍ୟ ପ୍ରାୟ ପୁର

।।

ଯେମନ୍ତେ ସ୍ୱପ୍ନ ମନୋରଥେ

।

ଭ୍ରମଇ ଇନ୍ଦ୍ରିୟଙ୍କ ଅର୍ଥେ

।।

ଦେଖଇ ସତ୍ୟପ୍ରାୟେ ତାହା

।

ନିଦ୍ରାର ଅନ୍ତେ ହୁଏ ମାୟା

।।

ଏହାଙ୍କ ନିତ୍ୟାନିତ୍ୟ ପଥେ

।

ପଣ୍ଡିତ ନ ଘେନନ୍ତି ଚିତ୍ତେ

।।

କର୍ମ ଅନ୍ୟଥା କେ କରି

।

ଯାହା ନ ଜାଣେ ବ୍ରହ୍ମାଶିବ

।।

ଶୁଣ କହିବା ପୂର୍ବବାଣୀ

।

ମୁଁ ଯେ ବାଳକ ଅଛି ଶୁଣି

।।

ଲୁବ୍‌ଧକ ପକ୍ଷୀଙ୍କ ମରଣେ

।

ଦିନେ ପଶିଲା ଘୋର ବନେ

।।

ବୁଲଇ ହସ୍ତେ ପାଶ ନେଇ

।

ପକ୍ଷୀଙ୍କ କାଳ ପ୍ରାୟ ହୋଇ

।।

ଲତା ଗହଳେ ସେ ପଶିଲା

।

ଅନ୍ତର ହୋଇଣ ରହିଲା

।।

ଆହାର ଜାଲ ତଳେ ଥୋଇ

।

ଲୁଚିଲା ଲତା ମଧ୍ୟେ ଯାଇ

।।

କୁଲିଙ୍ଗ ପକ୍ଷୀ ପତ୍ନୀ ମେଳେ

।

ବସି ଯେ ଥିଲା ବୃକ୍ଷଡାଳେ

।।

ଆହାର ଦେଖି ଜାଲ ତଳେ

।

ପଶିଲା କୁଲିଙ୍ଗ ଚଞ୍ଚଳେ

।।

ଲୁବ୍‌ଧକ ଜାଲ ପାଶେ ଛନ୍ତି

।

ସେହି ପତ୍ନୀକୁ କଲା ବନ୍ଦୀ

।।

ପତ୍ନୀ ମରଣ ପକ୍ଷୀ ଦେଖି

।

ତକ୍ଷଣେ ଆସନ ଉପେକ୍ଷି

।।

ଉଚ୍ଚ ବୃକ୍ଷର ଡାଳେ ବସି

।

ନିର୍ଘାତ ନିଃଶ୍ୱାସ ସାହାସୀ

।।

ଅତି ବିକଳ ଦୁଃଖମନେ

।

ଲୋତକ ବହଇ ନୟନେ

।।

କର୍ମ ଆଦରି ସତୀ ଚାହିଁ

।

ବୋଲଇ ରବିକି ଅନାଇଁ

।।

ହା ହା ଦଇବ ତୁ ନିର୍ଦ୍ଦୟ

।

ମୋର ବିଷୟେ କଲୁ କୋହ

।।

କଷଣ କଲୁ ପତ୍ନୀହୀନେ

।

ଏ ଦେହ ଧରିବି କେସନେ

।।

ଶରୀର ଅର୍ଦ୍ଧଅଙ୍ଗ ନାରୀ

।

ଅର୍ଦ୍ଧକେ କେବା ଦେହଧରି

।।

ବାଳକ ଅଛନ୍ତି ମୋ ବାସେ

।

କି ଘେନିଯିବି ତାଙ୍କ ପାଶେ

।।

କେମନ୍ତେ ପୋଷିବଇଁ ମୁହିଁ

।

ତାହାଙ୍କ ଦେହ ପକ୍ଷ ନାହିଁ

।।

ବାଳକେ ମୋର ମାତୃହୀନେ

।

ଜୀବନ ଧରିବେ କେସନେ

।।

ମାତାଙ୍କୁ ଲୋଡ଼ିବେ ନିରତେ

।

ମୁଁ ତାହା ସହିବି କେମନ୍ତେ

।।

ଏମନ୍ତେ ବୃକ୍ଷଡାଳେ ଥାଇ

।

ବିକଳେ କୁଲିଙ୍ଗ କାନ୍ଦଇ

।।

ପତ୍ନୀର ଦେହେ ଦେଇ ମନ

।

କ୍ଷଣ କ୍ଷଣକେ ଅଚେତନ

।।

ଏମନ୍ତେ ବ୍ୟାଧ ବୃକ୍ଷତଳେ

।

ମିଳିଲା ଚରଣ ନିଶ୍ଚଳେ

।।

ନାରାଚ ବିନ୍ଧି ତାକୁ ମାରି

।

ମୁଦିଣ ଥୋଇଲା ପଞ୍ଜରୀ

।।

ତହୁଁ ସେ ନିଜପୁର ଗଲା

।

ଶୁଣ ଗୋ ନୃପତି ଅବଳା

।।

ଆତ୍ମାର ଗତି ତ ନ ଜାଣ

।

ସୁଜନ ବଚନ ନ ଶୁଣ

।।

ଶତ ବରଷ ଏହିଠାବେ

।

ରୋଦନ କରୁଥିବ ଯେବେ

।।

ତେବେ କି ଉଠିବ ଶରୀର

।

କେମନ୍ତ ବିଚାର ତୁମ୍ଭର

।।

ବାଳକ ବଚନ ଏମନ୍ତେ

।

ଶୁଣି ସକଳ ଏକ ଚିତ୍ତେ

।।

ମାୟା ଛାଡ଼ିଲେ ଜ୍ଞାନ ପାଇ

।

ଉଠିଲେ ଏକୁ ଆରେ ଚାହିଁ

।।

ବୋଲନ୍ତି ମିଥ୍ୟା ଏ ସଂସାର

।

ଅନିତ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟ ଶରୀର

।।

ଯମ ଏ ଉପଦେଶ ଦେଲା

।

ତକ୍ଷଣେ ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନେ ଗଲା

।।

ତକ୍ଷଣେ ଜ୍ଞାତି ଗୋତ୍ର ମେଳେ

।

ରାଜାର ପ୍ରେତ କାର୍ଯ୍ୟ କଲେ

।।

ଏଣୁ ମୋ ଅନୁଜ ମରଣେ

।

ଶୋକ କରିବି କି କାରଣେ

।।

ଏମନ୍ତେ ମାୟାର ସଂସାର

।

କେ ନିଜ କେବା ଅଛି ପର

।।

ଏମନ୍ତେ ଶୁଣି ପୁତ୍ର କଥା

।

ଶୋକ ଛାଡ଼ିଲେ ରାଜମାତା

।।

ପୁତ୍ରବଧୂକୁ ଶାନ୍ତ କରି

।

ତଥ୍ୟ ବଚନ ମନେ ଧରି

।।

ଦିତି ଛାଡ଼ିଲା ପୁତ୍ର ଶୋକ

।

ବ୍ରହ୍ମରେ ନିବେଶି ବିବେକ

।।

କହଇ ଦାସ ଜଗନ୍ନାଥ

।

ସପ୍ତମ ସ୍କନ୍ଧେ ଭାଗବତ

।।

ନାରଦ ମୁନି ଅନୁରାଗେ

।

କହିଲେ ଧର୍ମ ସୁତ ଆଗେ

।।

ଏ ବାଣୀ ତତ୍ତ୍ୱଜ୍ଞାନ ସାର

।

ଶୁଣି ସଂସାରୁ ପ୍ରାଣୀ ତର

।।

ଶୁଣ ପାଣ୍ଡବ ଚୂଡ଼ାମଣି

।

ହିରଣ୍ୟକଶିପୁ କାହାଣୀ

।।

ଅନୁଜ ମରଣର ତାପେ

।

ମନାସି ଯାହା କଲା ତପେ

।।

ହେବି ମୁଁ ଅଜୟ ଅମର

।

ତପେ ତୋଷିଲେ ବେଦବର

।।

ଗୃହ ଉପେକ୍ଷି ତପ ଅର୍ଥେ

।

ମିଳିଲା ମନ୍ଦର ପର୍ବତେ

।।

ରହି ପର୍ବତ କ୍ରୋଟ ମଧ୍ୟେ

।

ତପସ୍ୟା କଲା ଯୋଗ ବାଦେ

।।

ହୋଇବି ତ୍ରିଭୁବନେ ରାଜା

।

ସର୍ବେ ହୋଇବେ ମୋର ପ୍ରଜା

।।

ଏମନ୍ତ ତୃଷ୍ଣା କରି ମନେ

।

ରହିଲା ନିଶ୍ଚଳ ଆସନେ

।।

ଉର୍ଦ୍ଧ୍ୱେ ସେ ବେନି କର ତୋଳି

।

ଗଗନେ ଚାହିଁଲା ନିରୋଳି

।।

ପାଦ ଅଙ୍ଗୁଷ୍ଠି ମହୀ ଚାପି

।

ଦେହେ ରହିଲା ଶୂନ୍ୟେବ୍ୟାପି

।।

ପିଙ୍ଗଳ ଜଟା ଶିରେ ସାଜେ

।

ପ୍ରଳୟ ରବି ପ୍ରାୟ ତେଜେ

।।

ତାହାର ଘୋର ତପ ଚାହିଁ

।

ଶୂନ୍ୟେ ମିଳିଲେ ଦେବେ ଯାଇ

।।

ଶତେ ବରଷ ବେଦମତେ

।

ତପେ ରହିଲା ଦୃଢ଼ ଚିତ୍ତେ

।।

କ୍ଷୁଧା ପିପାସା କଲା ଦୂର

।

କେବଳ ପବନ ଆହାର

।।

ତା ମୁଣ୍ଡୁ ଅଗ୍ନି ହୋଇ ଜାତ

।

ଧୂମରେ ପୂରିଲା ଜଗତ

।।

ସେ ଅଗ୍ନି ଅଧଊର୍ଦ୍ଧ୍ୱେ ବ୍ୟାପେ

।

ଜଗତ କମ୍ପେ ତାର ତାପେ

।।

ନଦୀ ସମୁଦ୍ର ଦିଗ ପୂରି

।

କମ୍ପିଲେ ମହାଭୟ କରି

।।

ଗଗନୁ ଗ୍ରହ ତାରା ତ୍ରାସେ

।

ଖସି ପଡ଼ିଲେ ଦଶ ଦିଶେ

।।

ଦେବେ କମ୍ପିଲେ ତାହା ଦେଖି

।

ସଭୟେ ସରଗ ଉପେକ୍ଷି

।।

ଭୟେ କମ୍ପିଲେ ଏକେ ଏକେ

।

ସର୍ବେ ମିଳିଲୋ ବ୍ରହ୍ମଲୋକେ

।।

ବ୍ରହ୍ମା ଚରଣେ ପ୍ରଣମିଲେ

।

ଅନେକ ମତେ ସ୍ତୁତି କଲେ

।।

ହେ ଧାତା ଜଗତ ଈଶ୍ୱର

।

ଆମ୍ଭେ ଯେ ଶରଣ ତୋହର

।।

ଦିତିର ସୁତ ତପ ଚାହିଁ

।

ସ୍ୱର୍ଗେ ଥିବାର ଶଙ୍କା ପାଇ

।।

ଭୟେ ଅଇଲୁ ତୁମ୍ଭ ପୁର

।

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ରଖ ବେଦବର

।।

ତୋହର ସୃଷ୍ଟି ସର୍ବ ଲୋକ

।

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ମହାଭୟୁ ରଖ

।।

ଯେମନ୍ତେ ଲୋକ ନାଶ ନୋହେ

।

ତେମନ୍ତ କର ତୁ ଉପାୟେ

।।

ଅସୁର ତପ ତୋର ଧ୍ୟାନେ

।

କିବା ସଂକଳ୍ପ ତାର ମନେ

।।

ଏ କଥା ତୋତେ ନୁହେଁ ଦୂର

।

ଆମ୍ଭେ ଯେ ତୋହର କିଙ୍କର

।।

ତଥାପି ତୋର ପାଦ ଗତେ

।

କହିଲୁ ମହାଭୟ ଚିତ୍ତେ

।।

ତୁମ୍ଭେ ଯେ ଘୋର ତପକରି

।

ପୂର୍ବେ ତୋଷିଲ ନରହରି

।।

ଏଣୁ ଏ ବ୍ରହ୍ମଲୋକେ ସ୍ଥିତି

।

ପ୍ରଜା ରକ୍ଷଣେ ପ୍ରଜାପତି

।।

ଏ ବଳବନ୍ତ କାଳବଳେ

।

ଏ ଘୋର ସମାଧି ନିଶ୍ଚଳେ

।।

ଅନେକ ଜନ୍ମ କରି ତପ

।

ସାଧ୍ୟ କରିବ ତିନିଲୋକ

।।

ଏବେ ବିଚାରି ସତ୍ୟଲୋକେ

।

ତୁମ୍ଭେ ରହିଲ ଆତ୍ମସୁଖେ

।।

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ସୃଜିବାର ଅର୍ଥେ

।

ଶ୍ରେୟ ବିଭୁତି ନାମ ଯୁକ୍ତେ

।।

ଏମନ୍ତ ଦେବ ବାକ୍ୟ ଶୁଣି

।

ସଙ୍ଗତେ ଭୃଗୁ ଦକ୍ଷ ଘେନି

।।

ଅପର ଯେତେ ବ୍ରହ୍ମମୁନି

।

ସଙ୍ଗତେ ଘେନି ପଦ୍ମଯୋନି

।।

ଆତ୍ମାକୁଶଳ ମନେ ଭାଳି

।

ଦୈତ୍ୟର ତପସ୍ଥାନେ ମିଳି

।।

ଦେଖିଲେ ଅସୁର ଶରୀର

।

ସ୍ୱଭାବେ ଅତି ଭୟଙ୍କର

।।

ତପ ସାଧନେ କ୍ଷୀଣକାୟ

।

ମାଂସ ଶୋଣିତ ଶୁଷ୍କ ପ୍ରାୟ

।।

କେବଳ ଅସ୍ଥି ଚର୍ମ ଅଛି

।

ବଲ୍ମୀକେ ବ୍ୟାପିତ ହୋଇଛି

।।

ତାହାର ତପେ ଅତିରେକେ

।

ହେଲେ ତାପିତ ତିନି ଲୋକେ

।।

ଦେହ ନ ଦିଶେ ଗୁଳ୍ମ ତୃଣେ

।

ମେଘ ଆବୃତ ରହି ଯେହ୍ନେ

।।

ଏମନ୍ତ ଅସୁରର ଗତି

।

ଦେଖି ବିସ୍ମିତ ପ୍ରଜାପତି

।।

ଆରୋହି ନିଜ ହଂସ ଯାନ

।

ସହାସ୍ୟେ କହିଲେ ବଚନ

।।

ଉଠ ହେ କଶ୍ୟପ କୁମର

।

ହୋଇଛି ତପ ସିଦ୍ଧି ତୋର

।।

ତୋହର ତପ କଷ୍ଟ ଦେଖି

।

ଅଇଲି ସ୍ୱପୁର ଉପେକ୍ଷି

।।

ତୋହର ବରଦାତା ମୁହିଁ

।

ବାଞ୍ଚିତ ବର ମାଗ ତୁହି

।।

ତପେ ତୋ ପରି ସ୍ଥିର ମତି

।

କେ ଅବା ଭୁବନେ ଅଛନ୍ତି

।।

ଅଦ୍ଭୁତ ଦେଖିଲି ମୁଁ ତୋତେ

।

ତୋ ସମ ନାହିଁ ଏ ଜଗତେ

।।

ପ୍ରାଣ ଅଛଇ ଅସ୍ଥି ଗତେ

।

ଧ୍ୟାନ ତୋହର ଅନ୍ତର୍ଗତେ

।।

ପୂର୍ବେ ଯେ ଥିଲେ ମୁନି ଜନେ

।

ତପ ଆଚରି ଏ ଭୁବନେ

।।

ତୋହରି ପ୍ରାୟେ ସେ ନୁହନ୍ତି

।

ନିରମ୍ବୁ ଭକ୍ଷଣେ ଜୀଅନ୍ତି

।।

ଶତ ବରଷ ବେଦ ମତେ

।

ତପ ସାଧିବ ଏକ ଚିତ୍ତେ

।।

ଭୂତ ଭବିଷ୍ୟ ବର୍ତ୍ତମାନେ

।

ଦେଖିଲି ନାହିଁ ତ୍ରିଭୁବନେ

।।

ଦୁସ୍ତର ତପ ଏ ତୋହର

।

ମନୁଷ୍ୟ ଲୋକେ ଆଗୋଚର

।।

ଏ ତପ ନିଷ୍ଠା ଦୃଢ଼ ମତେ

।

ସ୍ୱଭାବେ ଜିଣିଲୁ ତୁ ମୋତେ

।।

ଏଣୁ ତୋ ତପ ଦୃଢ଼ ଦେଖି

।

ଅଇଲି ସରଗ ଉପେକ୍ଷି

।।

ହେଲି ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ତପେ ତୋର

।

ମାଗିଲେ ଦେବି ଇଷ୍ଟବର

।।

ଦର୍ଶନ ଦେବଲୋକଙ୍କର

।

ନିଷ୍ପଳ ନୁହଇ ଜନର

।।

ଏମନ୍ତ କହି ତାଙ୍କୁ ବାଣୀ

।

ଦୟାସାଗର କୁଶପାଣି

।।

ତକ୍ଷଣେ କମଣ୍ଡଳୁ କରେ

।

ଜଳ ସିଞ୍ଚିଲେ ତା ଉପରେ

।।

କୀଟ ବଲ୍ମୀକ ତାର ଦେହୀ

।

ତକ୍ଷଣେ ଦିବ୍ୟ ଜଳ ପାଇ

।।

ସର୍ବ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ କଳେବର

।

ବଜ୍ରହୁଁ କଠିନ ଶରୀର

।।

ଯୁବା ବୟସ ସୁଗଠନ

।

ଯୁବତୀ ମନ ବିମୋହନ

।।

ତପ୍ତ କାଞ୍ଚନ ପ୍ରାୟ ଦେହୀ

।

ତେଜେ ଅନଳ ରୂପ ବହି

।।

ଲୋଚନ ଘଷି ଦଶ ଦିଗେ

।

ଚାହିଁ ଦେଖିଲା ଶୂନ୍ୟମାର୍ଗେ

।।

ହଂସ ବାହନେ ବ୍ରହ୍ମା ଚାହିଁ

।

ନମିଲା ଶିର ତଳେ ନେଇ

।।

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦର୍ଶନ ଉତ୍ସବେ

।

ନିଷ୍ଠୁର ତପର ପ୍ରଭାବେ

।।

କର ଅଞ୍ଜଳି ଶିରେ ଦେଇ

।

ହରଷେ ଲୋମ ପୁଲକର

।।

ଆନନ୍ଦେ ଅଶ୍ରୁ ଗଦଗଦେ

।

ସ୍ତୁତି କରଇ ପଦ୍ମ ପାଦେ

।।

ନମସ୍ତେ ପ୍ରଭୁ ବେଦପତି

।

ତ୍ରିଲୋକେ ତୋହର କୀରତି

।।

କଳ୍ପ ଅନ୍ତରେ କାଳବଳେ

।

ଘୋର ଅନ୍ଧାର ଏ ଶୟଳେ

।।

ନିଜ ଶରୀର ତୋର ତେଜେ

।

ଜଗତେ ଯେ ପ୍ରଭୁ ବିରାଜେ

।।

ଆତ୍ମା ତ୍ରିଗୁଣ ମାୟା ଘୋରେ

।

ସର୍ଜ୍ଜଇ ପାଳଇ ସଂହାରେ

।।

ଏଣୁ ତ୍ରିଗୁଣ ଏ ଜଗତେ

।

ପରାୟେ ମହତ ସମସ୍ତେ

।।

ଜ୍ଞାନ ବିଜ୍ଞାନ ଆଦିକରି

।

ନମସ୍ତେ ଜୀବ ଶକ୍ତିଧାରୀ

।।

ପ୍ରାଣ ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ମନ ବୁଦ୍ଧି

।

ବିକାର ବ୍ୟକ୍ତ ଯେ ପ୍ରସିଦ୍ଧି

।।

ଜଗତ କଳ୍ପନା ସ୍ୱରୂପୀ

।

ଜୀବକୁ ମାୟା ରୂପେ ବ୍ୟାପି

।।

ପ୍ରଜାପତିଙ୍କ ପ୍ରଜା ହେଉ

।

ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଇନ୍ଦ୍ରିୟେ ବନ୍ଧାଉ

।।

ତୁ ମହାଭୂତ ଗୁଣଚୟ

।

ସକଳ ସ୍ତୁତି ଗୁଣମୟ

।।

ତ୍ରିଦେବ ରସ ସପ୍ତ ତନ୍ତ୍ର

।

ଚତୁର ହୋମ ମୂଳମନ୍ତ୍ର

।।

ଆମ୍ଭର ଆତ୍ମା ତୁ ଅନାଦି

।

ଅନନ୍ତ ଅପ୍ରମେୟ ବାଦୀ

।।

ତୁ ନାଥ ଅନିମିଷ କାଳ

।

ହରୁ ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ଆୟୁବଳ

।।

ନିଃଶେଷେ ଆଦି ରୂପ ତୋର

।

ତେଣୁ ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ଆୟୂ ହର

।।

ତୋର ସର୍ଜ୍ଜିତ ଏ ଜଗତ

।

ତୁ କରୁ ଆତ୍ମାରୂପ ସ୍ଥିତ

।।

ତୁ ପରମେଷ୍ଠୀ ମହାଶୟ

।

ଜୀବ ଲୋକର ଜୀବନ ଦେହ

।।

ତୋ ତହୁଁ ଅନେକ ଜଗତେ

।

ପର ଅପରଛନ୍ତି ଯେତେ

।।

ସଂସାରେ ବିଦ୍ୟା କଲ ଯେତେ

।

ତୋର ଶରୀର ଏ ନିୟତେ

।।

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ତୋର ମନୁ ଜାତ

।

ତୁ ଦେବ ତ୍ରିପୁରର ନାଥ

।।

ଜଗତ ରୂପେ ତୋର ଦେହୀ

।

ମନ ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଗୁଣଗ୍ରାହୀ

।।

ପ୍ରାଣ ଧାରଣେ ଏହାଙ୍କର

।

ତୋର ବିକୃତ କଳେବର

।।

ପରମ ପଦ ତୋର ପାଶ

।

ଏହାକୁ କିମ୍ପା କରୁ ତ୍ରାସ

।।

ଅବ୍ୟକ୍ତ ଆତ୍ମା ତୁ ନିର୍ମାଣ

।

ତୁ ନାଥ ପୁରୁଷ ପୁରାଣ

।।

ଅନନ୍ତ ଅବ୍ୟୟ ଶରୀରେ

।

ତୁ ନାଥ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଭିତରେ

।।

ଚିତ୍ତ ଅଚିତ୍ତ ମୁକ୍ତି ତ୍ୟକ୍ତ

।

ନମସ୍ତେ ପ୍ରଭୁ ଭାଗବତ

।।

ଯେବେ ତୁ ବର ଦେବୁ ମୋତେ

।

ଶୁଣ କହିବି ତୋ ଅଗ୍ରତେ

।।

ତୋର ସୃଜିତ ସୃଷ୍ଟି ଯେତେ

।

ଏ ରୂପେ ଅଛନ୍ତି ଜଗତେ

।।

ତାହାଙ୍କ ହସ୍ତେ ନ ମରିବି

।

ଅଜରାମର ହୋଇଥିବି

।।

ନର ଅଥବା ପଶୁ ହସ୍ତେ

।

ଅପର ରଜନୀ ଦିବସେ

।।

ନାନା ଆୟୁଧଛନ୍ତି ଯେତେ

।

କେବେହେଁ ନ କାଟିବ ମୋତେ

।।

ଉରଷେ ନ ମାରିବେ ମୋତେ

।

ନମରି ଭ୍ରମି ଶୂନ୍ୟପଥେ

।।

ଜୀବେ ଅଜୀବେ ନ ମରିବି

।

ନିତ୍ୟେ ନିର୍ଭୟେ ମୁଁ ବଞ୍ଚିବି

।।

ସୁର ଅସୁର ଶସ୍ତ୍ରାଘାତେ

।

ବିୟୋଗ ନ କରିବେ ମୋତେ

।।

ସମରେ ମୋର ତୁଲେ ବଳେ

।

କେହି ନ ଥିବେ ଏ ଶୟଳେ

।।

ହୋଇବି ତ୍ରିଭୁବନେ ରାଜା

।

ସର୍ବେ କରିବେ ମୋତେ ପୂଜା

।।

ଦିଗପାଳଙ୍କ ମଧ୍ୟଗତେ

।

ମୋ ଦୃଢ଼ ଯୋଗଫଳ ଜାତେ

।।

କେବେହେଁ ବଂଶ ନାଶ ନାହିଁ

।

ଏ ବର ମାଗୁଅଛି ମୁହିଁ

।।

ଏମନ୍ତ ବ୍ରହ୍ମାର ସମ୍ମୁଖେ

।

ବର ମାଗିଲା ଆତ୍ମା ସୁଖେ

।।

କହଇ ଦାସ ଜଗନ୍ନାଥ

।

ସପ୍ତମସ୍କନ୍ଧେ ଭାଗବତ

।।

ନାରଦ ଯୁଧିଷ୍ଠିର ବାଣୀ

।

ଶୁଣି ସଂସାରୁ ତର ପ୍ରାଣୀ

।।

ଶୁଣ ରାଜନ ସ୍ଥିର ଚିତ୍ତେ

।

କହିଲୁ ଯାହା ତୋ ଅଗ୍ରତେ

।।

ତପେ ହିରଣ୍ୟକଶିପୁର

।

ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୋଇ ବେଦବର

।।

ବର ପ୍ରାର୍ଥନା ତାର ଶୁରି

।

କହିଲେ ଏସନ ବଖାଣି

।।

ଶୁଣ ହେ ଅସୁର ପୁଙ୍ଗବ

।

ତୋହର ଜନ୍ମ ଏ ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ

।।

ଯେତେ ମାଗିଲୁ ବର ମୋତେ

।

ପ୍ରାଣୀଙ୍କୁ ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ ଜଗତେ

।।

ତୋହର ତପେ ତୋଷ ହୋଇ

।

ଦେବି ଅନ୍ୟଥା ଏଥେ ନାହିଁ

।।

ହେଉ ତୋ ମନବାଞ୍ଛା ସିଦ୍ଧି

।

ଏମନ୍ତ କହି ବେଦନିଧି

।।

ତକ୍ଷଣେ ଗଲେ ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନେ

।

ମିଳିଲେ ଆପଣା ଭୁବନେ

।।

ଏମନ୍ତେ ବ୍ରହ୍ମା ବର ପାଇ

।

ସୁବର୍ଣ୍ଣମୟ ତନୁ ବହି

।।

ଅନୁଜ ବଧ ମନେ ଚିନ୍ତି

।

ବିଦ୍ୱେଷ କଲା ବିଷ୍ଣୁ ପ୍ରତି

।।

ବଳେ ଜିଣିଲା ଦଶ ଦିଶ

।

ତିନି ଭୁବନ କଲା ବଶ

।।

ଦେବ ଅସୁର ନୃପ ସର୍ବ

।

ଉରଗ ଗରୁଡ଼ ଗନ୍ଧର୍ବ

।।

ସିଦ୍ଧ ଚାରଣ ବିଦ୍ୟାଧର

।

ଋଷି ପିତର ମୁନିବର

।।

ପିଶାଚ ଯକ୍ଷ ରକ୍ଷଗଣ

।

ଭୂତ ବେତାଳ ରୂଦ୍ରଗଣ

।।

ସକଳ ପ୍ରାଣୀ ଦର୍ପ ହରି

।

ବିଶ୍ୱ ସଂହାର ବଶ କରି

।।

ଦିଗ ପାଳଙ୍କ ଘରୁ ଆଣି

।

ଅମୁଲ୍ୟ ଧନ ରତ୍ନ ମଣି

।।

ସ୍ଵର୍ଗ ଭୁବନେ ସ୍ଥାନ ଯେତେ

।

ଦେବଙ୍କ ଉଦ୍ୟାନ ସହିତେ

।।

ସକଳ ବଳେ ଆବୋରିଲା

।

ଇନ୍ଦ୍ର ଭୁବନେ ବିଜେକଲା

।।

ବିଶ୍ଵକର୍ମାର ଶିଳ୍ପ ଯହିଁ

।

ତ୍ରିଲୋକେ ପଟାନ୍ତର ନାହିଁ

।।

ତ୍ରୈଲୋକ୍ୟ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଯହିଁ ବସେ

।

ଅଶେଷ ସମ୍ପଦ ପ୍ରକାଶେ

।।

ମର୍କତ ଭୁବି ଯହିଁ ସାଜେ

।

ପ୍ରବାଳ ପାବଚ୍ଛ ବିରାଜେ

।।

ସ୍ପଟିକ ପାଚେରୀ ଆରମ୍ଭ

।

ନିର୍ମିତ ବଇଡ଼ର୍ଯ୍ୟ ସ୍ତମ୍ଭ

।।

ଉପରେ ବିଚିତ୍ର ବସନ

।

ମାଣିକ୍ୟ ଘଟିତ ଆସନ

।।

ଦିବ୍ୟ ଆସନ ହେମମୟ

।

ଦିଶଇ ଦୁଗ୍‍ଧ ଫେନ ପ୍ରାୟ

।।

ଲମ୍ବିଛି ମୁକୁତାର ଝରା

।

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ପୁଷ୍ପ କେରା କେରା

।।

ଦିବ୍ୟ କାମିନୀ ଗଣ ତହିଁ

।

ଚଳନ୍ତି ଇତଃସ୍ତତ ହୋଇ

।।

ଚରଣେ ନୂପୁର ବାଜଇ

।

ରତ୍ନ ମେଖଳା ବିରାଜଇ

।।

ବୁଲନ୍ତି ରତ୍ନମୟ ସ୍ଥଳେ

।

ଦେଖନ୍ତି ସ୍ୱମୁଖ କମଳେ

।।

ଏମନ୍ତେ ଇନ୍ଦ୍ରର ଭୁବନେ

।

ଅସୁର ବସେ ତୋଷ ମନେ

।।

ତିନି ଭୁବନେ ଏକ ରାଜା

।

ଦେବେ କରନ୍ତି ପାଦ ପୂଜା

।।

ପ୍ରଚଣ୍ଡ ତେଜେ ଆଜ୍ଞା କରେ

।

ଯଥେଷ୍ଟ ଖେଳେ ଇନ୍ଦ୍ରପୁରେ

।।

ସୁଗନ୍ଧ ମଦ୍ୟପାନ କଲା

।

ସ୍ୱଭାବେ ବିକୃତି ହୋଇଲା

।।

ତମ୍ବାର ପ୍ରାୟ ଚକ୍ଷୁ ଜ୍ଵଳେ

।

ଦେବେ ମିଳିଲେ ପାଦତଳେ

।।

ହସ୍ତରେ ଘେନି ଉପାୟନ

।

ଦିଶନ୍ତି ଅରକ୍ଷ ଯେସନ

।।

ସ୍ୱଭାବେ ତପ ତେଜବଳ

।

ଥିବାରୁ ଦିଶଇ ଉତ୍କଳ

।।

ସର୍ବ ଦେବତା ତାର ପାଶେ

।

ଖଟନ୍ତି ଜୀବନର ଆଶେ

।।

ବିଧାତା ବିଷ୍ଣୁ ମହେଶ୍ଵର

।

ଏ ତ ରହିଲେ ନିଜ ପୁର

।।

ଏହାଙ୍କୁ ଛାଡ଼ି ସର୍ବ ଦେବା

।

ତାର ଚରଣେ କଲେ ସେବା

।।

ଇନ୍ଦ୍ର ଆନେ କରି ବିଜେ

।

ଇନ୍ଦ୍ରହୁଁ ଅଧିକ ବିରାଜେ

।।

ଗନ୍ଧର୍ବ ମିଳି ତା ଚରଣେ

।

ସଙ୍ଗତେ ଅପସରା ଗଣେ

।।

ନାରଦ ବିଶ୍ଵାବସୁ ପୁଣ

।

ତୁମ୍ଭରୁ ତୋଷିଲେ ଗାଇଣ

।।

ମିଳିଲେ ସିଦ୍ଧ ଋଷିଗଣେ

।

ସଂଭ୍ରମେ ଅସର ଚରଣେ

।।

ସ୍ତୁତି କରନ୍ତି ମୁନିଗଣେ

।

ଗନ୍ଧର୍ବେ ନୃତ୍ୟନ୍ତି ଚରଣେ

।।

ବ୍ରାହ୍ମଣ ଆଦି ଚାରିବର୍ତ୍ତେ

।

ସର୍ବ ଆଶ୍ରମ ଯୁକ୍ତ କର୍ମେ

।।

ପୂଜନ୍ତି ପିତୃଦେବ ଯଜ୍ଞେ

।

ତାର ଚରଣେ ହବିର୍ଭାଗେ

।।

ସପତ ଦ୍ୱୀପେ ମହୀତଳେ

।

ବିନା ବର୍ଷଣେ ଶସ୍ୟ ଫଳେ

।।

ଫୁଲ ଫଳରେ ଭୂମିପୂରି

।

ହୋଇଲା କାମଧେନୁ ସରି

।।

ଏମନ୍ତ ବେଳେ ନଭସ୍ଥଳ

।

ଦିଶଇ ଅତ୍ୟନ୍ତ ସୁଢ଼ଳ

।।

ସମୁଦ୍ର ରତ୍ନ ଆଣି ଦ୍ୟନ୍ତି

।

ନଦୀଏ ଅଳ୍ପ ଉଛୁଳନ୍ତି

।।

ଲବଣ ଇକ୍ଷୁ ସୁରା ଘୃତ

।

ଦଧି ଦୁଗ୍‌ଧରେ ସେ ପୂରିତ

।।

ପର୍ବତ ଦ୍ରୋଣୀକ୍ରୀଡ଼ା ଠାବ

।

ସକଳ ଋତୁ ପୂର୍ଣ୍ଣ ନଭ

।।

ଦିଗପାଳଙ୍କ ଗଣ ଯେତେ

।

ରହିଲେ ଅସୁର ଆଶ୍ରିତେ

।।

ଅସୁର ଦଶଦିଗ ଜିଣି

।

ସପତ ଦ୍ୱୀପେ ନୃପମଣି

।।

ସକଳ ଭୋଗ୍ୟ ଭୋଗ କଲା

।

କେବେହେଁ ସନ୍ତୋଷ ନୋହିଲା

।।

ଉଗ୍ର ତପସ୍ୟା ଯୋଗୁ ସେହି

।

ବିଶେଷେ ଗର୍ବକୁ ବହଇ

।।

ଐଶ୍ଵର୍ଯ୍ୟ ମଦେ ମତ୍ତ ହୋଇ

।

ଈଶ୍ଵର ବାକ୍ୟ ନ ମାନଇ

।।

ଏଣେ ଅନେକ କାଳ ଗଲା

।

ସନକ ଶାପେ ଅନର୍ଗଳା

।।

ତାହାର ଉଗ୍ରଦଣ୍ଡ ଦେଖି

।

ତ୍ରିଦଶେ ଭୂବନ ଉପେକ୍ଷି

।।

ଅନ୍ୟତ୍ର ଶରଣ ନ ପାଇ

।

ସକଳ ଦେବ ରୁଣ୍ଡ ହୋଇ

।।

ଭାଳନ୍ତି ଦଶ ଦିଗ ଚାହିଁ

।

କାହିଁ ଦେଖିବୁ ଭାବଗ୍ରାହୀ

।।

ଯେ ଦିଗେ ଛନ୍ତି ଚକ୍ରଧର

।

ତହିଁକି କରି ନମସ୍କାର

।।

ନିର୍ମଳ ଯୋଗୀ ଜନେ ଯହିଁ

।

ଗଲେ ପୁନରାଗମ ନାହିଁ

।।

ଏମନ୍ତ ଏକ ମନେ ଭାଳି

।

କ୍ଷୀର ସମୁଦ୍ର ତୀରେ ମିଳି

।।

ଉନିଦ୍ର ପବନ ଭୋଜନ

।

ଡାକନ୍ତି ରଖ ଭଗବାନ

।।

ଅନେକ ମତେ କରି ସ୍ତୁତି

।

ଜଳଧି ତଟେ ସେ ଭ୍ରମନ୍ତି

।।

ମସ୍ତକେ ଦେଇ ବେନିକର

।

ଡାକନ୍ତି ରଖ ଚକ୍ରଧର

।।

ମହାପୁରୁଷ ଭଗବାନ

।

ପରମ ଆତ୍ମା ନିରଞ୍ଜନ

।।

ବିଶୁଦ୍ଧ ଆତ୍ମାର ସମୂହ

।

ନମସ୍ତେ ପ୍ରଭୁ ଦିବ୍ୟ ଦେହ

।।

ଏମନ୍ତ ଦେବସ୍ତୁତି ଭଣି

।

କହଇ ପ୍ରଭୁ ଚକ୍ରପାଣି

।।

ମେଘ ଗମ୍ଭୀର ପ୍ରାୟ ସ୍ଫୁରେ

।

ସାଧୁଜନଙ୍କ ଦୁଃଖ ହରେ

।।

ଭୟ ନ କର ଦେବଗଣ

।

ତୁମ୍ଭର ହୋଇବ କଲ୍ୟାଣ

।।

ମୋହର ଦରଶନ ଲାଭ

।

ଅଶେଷ ସମ୍ପଦ ସମ୍ଭବ

।।

ପାପୀ ଅସୁର ଦୁଷ୍ଟପଣେ

।

ଭୟ କରାଏ ଦେବଗଣେ

।।

ଆଉ ନ କର ତୁମ୍ଭେ ଭ୍ରାନ୍ତି

।

ଏ ଭୟ କରିବି ମୁଁ ଶାନ୍ତି

।।

ଅଳପ କାଳ ଦୁଃଖ ସହ

।

ନାଶିବି ତୁମ୍ଭର ସନ୍ଦେହ

।।

ଏ ଯେବେ ଦେବଙ୍କୁ ନିନ୍ଦିବ

।

ଗୋରୁ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଏ ନାଶିବ

।।

ସାଧୁଜନଙ୍କୁ ଦୁଷ୍ଟପଣେ

।

ଯେବେ ହିଂସିବ ଅକାରଣେ

।।

ମୋରେ କରିବ ରିପୁ ଭାବ

।

ତେବେ ଏ ବେଗେ ନାଶଯିବ

।।

ଏବେ ଏହାର ନିଜ ସୁତ

।

ହୋଇବ ବିଷ୍ଣୁର ଭକତ

।।

ସମରଦଶୀ ସାଧୁ ଧୀର

।

ପ୍ରହଲାଦ ନାମ ତାହାର

।।

ତାହାକୁ ଯେବେ ଏ ଲଙ୍ଘିବ

।

କୋପେ ଅନେକ ଦୁଃଖଦେବ

।।

ତାହାକୁ ସଙ୍କଟୁ ରଖିବି

।

ବ୍ରହ୍ମାର ବର ବିନାଶିବି

।।

ଏମନ୍ତ ବିଷ୍ଣୁ ବାଣୀ ଶୁଣି

।

ଦେବେ ନମିଲେ ଚକ୍ରପାଣି

।।

ଗୋବିନ୍ଦ ଚରଣେ ବିଶ୍ଵାସ

।

ଜାଣିଲେ ନିଶ୍ଚ ଯିବ ନାଶ

।।

ବିଷ୍ଣୁଙ୍କ ପାଦ ପଦ୍ମ ନମି

।

ଚଳିଲେ ଦେବ ନିଜଭୂମି

।।

ଏବେ ହୋ ଶୁଣ ଧର୍ମସୁତ

।

ଭକତ ପ୍ରହ୍ଲାଦ ଚରିତ

।।

ଯାହା ଶୁଣନ୍ତେ ପ୍ରାଣୀ ଦେହେ

।

ଅଶେଷ ଦୁରିତ ନ ରହେ

।।

ହିରଣ୍ୟକଶିପୁର ଘରେ

।

ତାହାର ପତ୍ନୀର ଉଦରେ

।।

ଜନ୍ମ ହୋଇଲେ ଚାରି ସୁତ

।

ଶୁଣ ପ୍ରହଲାଦ ଚରିତ

।।

ପ୍ରହଲାଦ ତାହାଙ୍କ ମଧ୍ୟେ

।

ବିଷ୍ଣୁ ଭଜିଲା ଚିତ୍ତ ଶୁଦ୍ଧେ

।।

ଗୁଣେ କି ଦେବା ପଟାନ୍ତର

।

ବିଷ୍ଣୁ ଭକତ ମଧ୍ୟେ ବର

।।

ସତ୍ୟ ସମ୍ପନ୍ନ ଶୀଳ ଗୁଣେ

।

ସେବଇ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କ ଚରଣେ

।।

ସର୍ବ ଭୂତଙ୍କ ମଧ୍ୟେ ପ୍ରିୟ

।

ସ୍ୱଭାବେ ନିବୃତ ଇନ୍ଦ୍ରିୟ

।।

ସନ୍ଥ ଚରଣେ ଦାସ ପ୍ରାୟେ

।

ଦୁଃଖୀକୁ ଭଜେ ପିତା ସ୍ନେହେ

।।

ସମ ବୟସ ସ୍ନେହ ମୟେ

।

ଗୁରୁଙ୍କୁ ସେବେ ଦାସ ପ୍ରାୟେ

।।

ଅସୁର ବଂଶେ ଜାତ ହୋଇ

।

ଅସୁର ଭାବ ହୃଦେ ନାହିଁ

।।

ବିପଦେ ଧୀର ଭାବ ବହି

।

ସମସ୍ତ ନଶ୍ୱର ଭାବଇ

।।

ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ବଦ୍ଧି ଜୟ କରି

।

ଶାନ୍ତ ଭାବରେ ଦେହ ଧରି

।।

ହରି ଭଜନେ ତାର ମନ

।

ନିଶ୍ଚଳେ ରହେ ସବଦିନ

।।

ତାହାର ମହାଗୁଣ ମାନ

।

ମୁନି କହନ୍ତି ପୁଣ ପୁଣ

।।

ସେ ପୁଣି ବିଷ୍ଣୁର ବିଷୟେ

।

ଲକ୍ଷିତ ଅଲକ୍ଷିତ ରୁହେ

।।

ଶତ୍ରୁକୁ ଶତୁ ପରଶଂସେ

।

ଯାର ମହିମା ବିଷ୍ଣୁ ଅଂଶେ

।।

ତାହାକୁ ସାଧୁଗଣ ମଧ୍ୟେ

।

କେବା ନ ଗଣେ ଅପ୍ରମାଦେ

।।

ଯାର ମହିମା ମୁନିଗଣେ

।

ଚିତ୍ତେ ଭାବନ୍ତି ଅନୁକ୍ଷଣେ

।।

ସ୍ଵଭାବେ ତାର ଶୁଦ୍ଧମତି

।

ହରି ଚରଣେ ନିତ୍ୟ ରତି

।।

ବାଳକ ସଙ୍ଗେ କ୍ରୀଡ଼ା କରେ

।

କ୍ରୀଡ଼ା କନ୍ଦୁକ ନ ସୁମରେ

।।

ଜଡ଼ଙ୍କ ପ୍ରାୟ ହୋଇ ଖେଳେ

।

ଚିତ୍ତ ଗୋବିନ୍ଦ ପାଦ ତଳେ

।।

ନ ଥାଏ ତାର ସଂଜ୍ଞା ଦେହେ

।

କୃଷ୍ଣେ ଆବିଷ୍ଟ ହୋଇଥାଏ

।।

ମନ ତା ଗୋବିନ୍ଦ ଚରଣେ

।

ସଂସାର ଗୁଣ ସେ ନ ଜାଣେ

।।

ଜାଗ୍ରତେ ଶୟନେ ଭୋଜନେ

।

ଗମନେ କିବା ଜଳପାନେ

।।

ଗୋବିନ୍ଦ ପାଦେ ଚିତ୍ତ ଥାଇ

।

ବିଷୟା ରସେ ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ

।।

ବିଷ୍ଣୁ ଚରଣ ଚିନ୍ତି ବୁଲେ

।

ଯେ ଅବା ବୋଲେ ଯେତେବେଳେ

।।

ଊର୍ଦ୍ଧ୍ୱେ ଉତ୍କଣ୍ଠେ ନାଦ ସ୍ଫୁରେ

।

ନିର୍ଲଜ ପ୍ରାୟ ନୃତ୍ୟ କରେ

।।

କାନ୍ଦି ହସଇ ଉଚ୍ଚ ନାଦେ

।

ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ଭଜଇ ଆନନ୍ଦେ

।।

ନିର୍ମଳ ଭାବେ ଭକ୍ତି ପୂରେ

।

ବିଷ୍ଣୁ ଚେଷ୍ଟାରେ ମତିଭୋଳେ

।।

ବିଷ୍ଣୁର ନାମ ମୁଖେ ଭଜି

।

ପୁଲକ କରି ରୋମ ରାଜି

।।

ଆନେନ୍ଦେ ଅଶ୍ରୁ ଝର ଝର

।

ନିରତେ ବହେ ଚକ୍ଷୁଦ୍ଵାର

।।

ବିଷ୍ଣୁ ଚରଣେ ଭାବ ଭୋଳେ

।

ରମଇ ଅକିଞ୍ଚନ ମେଳେ

।।

ଆତ୍ମା ନିବୃତ୍ତି ଅନୁକ୍ଷଣେ

।

ବିଷୟ ସଙ୍ଗେ ଦୁଃଖମଣେ

।।

ଏମନ୍ତେ ପୁତ୍ରର ବିଷୟେ

।

ହିରଣ୍ୟକଶିପୁ ନିର୍ଦ୍ଦୟେ

।।

ଦେଲା ସେ ପୀଡ଼ା ଅତିରେକେ

।

କେ ସହି ପାରେ ନରଲୋକେ

।।

ହେ ଦେବରଷି ସତ୍ୟବ୍ରତ

।

ତୁମେ କହିଲ ଅଦଭୁତ

।।

ନିଜ ପୁତ୍ରକୁ ପିତା ଯେବେ

।

ଦଣ୍ଡିଲା ଶତ୍ରୁଜନ ଭାବେ

।।

ସେ ଶୁଦ୍ଧ ଚିତ୍ତ ପ୍ରହଲାଦ

।

କିମ୍ପା ପଡ଼ିଲା ଏ ପ୍ରମାଦ

।।

କୁପୁତ୍ର ପଣ ଯେ କରନ୍ତି

।

ପିତାକୁ ରିପୁ ପ୍ରାୟ ଚିନ୍ତି

।।

ତାର କୁଶଳ ଶିକ୍ଷା ଅର୍ଥ

।

ପିତା ଚିନ୍ତଇ ଅବିରତେ

।।

ଏ ପୁତ୍ର ପିତା ଅନୁଚର

।

ସ୍ଵଭାବେ ଶୁଦ୍ଧ ସାଧୁ ଧୀର

।।

ଏହାଙ୍କୁ କିମ୍ପା ଦୁଃଖ ଦେଲା

।

ମୋତେ ତ ସନ୍ଦେହ ଲାଗିଲା

।।

ଯେ ପିତା ପୁତ୍ରେ ଦିଏ ଦୁଃଖ

।

ଏ କଥା ମରଣୁ ଅଧିକ

।।

ଏଣୁ ଦୁଃଖିତ ମୋର ମନ

।

କହ ହେ ବ୍ରହ୍ମାର ନନ୍ଦନ

।।

ଏମନ୍ତ ଧର୍ମ ସୁତ ବାଣୀ

।

ନାରଦ ସଭା ମଧ୍ୟେ ଶୁଣି

।।

କୃଷ୍ଣ ଚରଣେ ଦେଇ ଚିତ୍ତ

।

କହିଲେ ବିଷ୍ଣୁର ଚରିତ

।।

ସେ ବ୍ରହ୍ମମୁନିଙ୍କ ଚରଣେ

।

ସୁଜନ ମନ ଅନୁକ୍ଷଣେ

।।

ସୁଜନ ହିତେ ଭାଗବତ

।

ଭାଷା ପ୍ରବନ୍ଧେ କଲି ଗୀତ

।।

ସପ୍ତମ ସ୍କନ୍ଧେ ଭାଗବତ

।

କହଇ ବିପ୍ର ଜଗନ୍ନାଥ

।।

ଅସୁର କୁଳେ ପୁରୋହିତ

।

ସର୍ବଜ୍ଞ ଶୁକ୍ର ଭୃଗୁ ସୁତ

।।

ମୁନିଙ୍କ ପୁତ୍ର ବେନିଭାଇ

।

ଷଣ୍ଢ ଅମର୍କ ନାମେ ଦୁଇ

।।

ରାଜା ଆଚାର୍ଯ୍ୟ ତାଙ୍କୁ କଲେ

।

ପୁତ୍ରମାନଙ୍କୁ ପଢ଼ାଇଲେ

।।

ରାଜା ମନ୍ଦିରେ ବେନିଭାଇ

।

ଦୈତ୍ୟ ପୁତ୍ରଙ୍କୁ ସଙ୍ଗେ ଦେଇ

।।

ଯତ୍ନେ ପଢ଼ାନ୍ତି ଜ୍ଞାନବଳେ

।

ସର୍ବେ ପଢ଼ନ୍ତି ଏକମେଳେ

।।

ତାହାଙ୍କ ମଧ୍ୟେ ପ୍ରହଲାଦ

।

ସକଳ ଶାସ୍ତ୍ରେ ହେଲେ ସିଦ୍ଧ

।।

ଗୁରୁଙ୍କ ମୁଖୁଁ ଥରେ ଶୁଣି

।

ତକ୍ଷଣେ ଚିତ୍ତେ ପରିମାଣି

।।

ଚିତ୍ତ ନିର୍ମଳେ ତାହା ଜାଣେ

।

କେବଳ ମନେ ନ ପ୍ରମାଣେ

।।

ବିଚାର କରେ ହୃଦଗତେ

।

କେ ରିପୁ ମିତ୍ର ଏ ଜଗତେ

।।

ଏକଇ ଆତ୍ମା ନରହରି

।

ସମେ ସକଳ ଦେହେ ପୂରି

।।

ଏକଥା ନୁହଇ ପ୍ରମାଣ

।

ସକଳ ଆତ୍ମା ନାରାୟଣ

।।

ଯେ ପାଠପଢ଼େ ବ୍ୟାଖ୍ୟା ମତେ

।

ଦୃଢ଼େ ନ ଧରେ ହୃଦଗତେ

।।

ଦିନେକ ପ୍ରହଲାଦ ଆଣି

।

କୋଳେ ବସାଇ ନୃପମଣି

।।

ଅନେକ ଅଳଙ୍କାର ଦେଇ

।

ସାନନ୍ଦେ ପୁତ୍ରକୁ ପୁଚ୍ଛଇ

।।

ହେ ପୁତ୍ର ଶୁଣ ବାକ୍ୟ ମୋର

।

ପଢ଼ିଲୁ ରାଜନୀତି ସାର

।।

ତୁ ଯାହା ଗୁରୁମୁଖେ ଶୁଣୁ

।

ତାହା ସୁଚିତ୍ତେ ନ ପ୍ରମାଣୁ

।।

ମୁହିଁ ଶୁଣିଲି ଭଲେ ଏହା

।

କହ ତୁ ସାଧୁ ମଣୁ ଯାହା

।।

ଯେ ରାଜନୀତି ଚିତ୍ତେ ଧରେ

।

କେବେହେ ଶତ୍ରୁକୁ ନ ଡରେ

।।

ସଂଗ୍ରାମେ ରିପୁ ଜୟ କଲେ

।

ସେ ରାଜାସୁଖ ଭୁଞ୍ଜେ ଭଲେ

।।

ବିଦ୍ୟା ପଢ଼ିଲୁ ଏତେ କାଳ

।

ଭଲ କି ମଣୁ ମୋତେ ବୋଲ

।।

ପିତା ବଚନ ପୁତ୍ର ଶୁଣି

।

କହେ ନିବେଶି ଶିରେ ପାଣି

।।

ଯେ ସାଧୁ ଶାସ୍ତ୍ରେ ମୋର ଚିତ୍ତ

।

ଶୁଣ କହିବା ତୋ ଅଗ୍ରତ

।।

ମୁହିଁ ମୋହର ଏ ସଂସାରେ

।

ଯେ ପ୍ରାଣୀ ଚିତ୍ତେ ନିତ୍ୟ କରେ

।।

ଦେଖ ଏ ଗୃହେ ଅନ୍ଧକୂପ

।

ଆତ୍ମା ନିପାତ ମହାତାପ

।।

ଏହାକୁ ଦୂରେ ପରିହର

।

ଅରଣ୍ୟେ ବିଷ୍ଣୁ ଆଶ୍ରାକର

।।

ସାଧୁ ମଣଇ ଏହା ଚିତ୍ତେ

।

ସତ୍ୟ କହିଲି ତୋ ଅଗ୍ରତେ

।।

ଏମନ୍ତେ ପୁତ୍ର ବାକ୍ୟ ଶୁଣି

।

ଶତ୍ରୁର ପକ୍ଷ ପ୍ରାୟେ ମଣି

।।

ସଧୀରେ ହସି ସେ କହିଲା

।

ବାଳକେ ଏ ବୁଦ୍ଧି କେ ଦେଲା

।।

ଏପରି ପର ବୁଦ୍ଧି ବଳେ

।

ନଷ୍ଟ ହୁଅନ୍ତି ସର୍ବକାଳେ

।।

ଏହାର ବୁଦ୍ଧି କେ ହରିଲା

।

ଏ ମୋର ଶତ୍ରୁକୁ ଭଜିଲା

।।

କୋପେ ବାଳକ ତଳେ ଥୋଇ

।

ବୋଲେ ସେବକ ମୁଖ ଚାହିଁ

।।

ଗୁରୁଙ୍କ ଘରେ ନେଇ ଦିଅ

।

ଏ କଥା ଗୁରୁ ଆଗେ କହ

।।

ଏ ମୋର ବାଳକର ମନ

।

ରିପୁ ବିଷୟେ କିମ୍ପା ଛନ୍ନ

।।

ଏହାର ବୁଦ୍ଧି ବିଷ୍ଣୁ ପକ୍ଷେ

।

ଯେମନ୍ତେ ନ ଭଜେ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ

।।

ରାଜାର ଆଜ୍ଞା ଭୃତ୍ୟ ପାଇ

।

ବାଳକ ଗୁରୁଦ୍ୱାରେ ନେଇ

।।

ବ୍ରାହ୍ମଣ ଗୋଷ୍ଠୀ ମଧ୍ୟେ କଲା

।

ରାଜା ବଚନ ଜଣାଇଲା

।।

ଶୁଣିଣ ତା ବିପ୍ର ଉଦବେଗେ

।

ବୋଲନ୍ତି ପ୍ରହ୍ଲାଦର ଆଗେ

।।

ସାଧୁ ବଚନ ବାକ୍ୟ ମତେ

।

କହନ୍ତି ହସ୍ତ ଧରି ହସ୍ତେ

।।

ହେ ବତ୍ସ ପ୍ରହଲାଦ ଶୁଣ

।

ସର୍ବଦା ହେଉ ତୋ କଲ୍ୟାଣ

।।

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଲାଗିଲା ସନ୍ଦେହ

।

ମିଥ୍ୟାକୁ ଛାଡ଼ି ସତ୍ୟ କହ

।।

ବାଳକ ବୁଦ୍ଧି ତୋ ନ ଦେଖି

।

ଅଦ୍ଭୁତ ପ୍ରାୟେ ଉପଲକ୍ଷି

।।

ତୋହର ବୁଦ୍ଧି କେ ହରିଲା

।

ଶତ୍ରୁ ଭଜନେ ଶିକ୍ଷା ଦେଲା

।।

କିବା ଏ ସ୍ୱଭାବ ତୋହର

।

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଲାଗେ ଆଗୋଚର

।।

କହ କେ ତୋତେଦେଲା ଶିକ୍ଷା

।

ଆମ୍ଭେ ଶ୍ରବଣ କରୁ ଇଚ୍ଛା

।।

ଯାହାର ମାୟାବଳେ ଜନ

।

ସଂସାର ବୃଦ୍ଧି କରେ ଛିନ୍ନ

।।

ଯାହାର ନାହିଁ ପରାପର

।

ତାହାକୁ ମୋର ନମସ୍କାର

।।

ଯାହାର ଆଜ୍ଞା ପରମାଣେ

।

ପ୍ରାଣୀ ସୁବୁଦ୍ଧି ପରିମାଣେ

।।

ସେ ସର୍ବ ଆତ୍ମା ଯୋଗେଶ୍ୱର

।

ତାହାର ନାହିଁ ଆତ୍ମାପର

।।

ବାସନା ବଳେ ସର୍ବ ଜନ୍ତୁ

।

ଭୁଞ୍ଜନ୍ତି ପରାପର ହେତୁ

।।

ବ୍ରହ୍ମାଦି ଦେବହି ସରବେ

।

ବିମୁଗ୍‌ଧ ହୋନ୍ତି ଯାର ଭାବେ

।।

ସେ ମୋର ମତି ଭିନ୍ନ କଲା

।

ପର ଅପର ନ କହିଲା

।।

ଯେସନେ ଚୁମ୍ବନ ଦର୍ଶନେ

।

ଲୋହ ଭ୍ରମଇ ଆକର୍ଷଣେ

।।

ମୋହର ମତ ସେହିମତେ

।

ଭ୍ରମଇ ବିଷ୍ଣୁର ଆୟତ

।।

ଗୁରୁଙ୍କୁ କହି ଏ ବଚନ

।

ପ୍ରହ୍ଲାଦ ହୋଇଲା ମଉନ

।।

ବାଳକ ବାଣୀ ଶୁଣି କର୍ଣ୍ଣେ

।

କୋପ ବସିଲା ଗୁରୁମନେ

।।

ସମୀପେ ଅଛି ରାଜଲୋକ

।

ଗୁରୁହିଁ ରାଜାର ସେବକ

।।

କୋପେ କମ୍ପିଲା ବାକ୍ୟ ଶୁଣି

।

ତକ୍ଷଣେ ଘରୁ ବେତ ଆଣି

।।

ରାଜାର ବଂଶେ ଦୁରାଚାର

।

ନିଶ୍ଚେ ଜନ୍ମିଲା କୁଳାଙ୍ଗାର

।।

ଦୁର୍ବୁଦ୍ଧି ପଣ ଏ ବାଳକ

।

ଏହାକୁ ଦଣ୍ଡେ ହେଁ ନ ରଖ

।।

ଚନ୍ଦନ ବନେ କଣ୍ଟା ବୃକ୍ଷ

।

ଜନ୍ମିଲା ଦେଖ ଏ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ

।।

ଚନ୍ଦନ ବୃକ୍ଷ କ୍ଷୟକାରୀ

।

କଣ୍ଟକ ବୃକ୍ଷ ସର୍ବ ମାରି

।।

କଣ୍ଟକ ଥିଲେ ନିତ୍ୟେ ଡରି

।

ନିର୍ଭୟେ ଭୋଗ ନୁହେଁ କରି

।।

ଚନ୍ଦନ ବନ ଉନ୍ମୀଳନେ

।

ଶ୍ରୀବିଷ୍ଣୁ କୁଠାରୁ ସମାନେ

।।

ସେ ବିଷ୍ଣୁ ଏହୁ ନିତ୍ୟେ ଧ୍ୟାୟି

।

ଏ ଥିଲେ ଆମ୍ଭ ଭଲ କାହିଁ

।।

ଏମନ୍ତ ଦେଖାଇଲେ ଭୟେ

।

ତର୍ଜିଲେ ବିବିଧ ଉପାୟ

।।

ପୁଣି ଆଶ୍ଵାସ ତାକୁ କରି

।

ଗୁରୁ ପଢ଼ାନ୍ତି ହସ୍ତ ଧରି

।।

ଯେ ଧର୍ମ ଅର୍ଥ କାମ ଫଳେ

।

ସେ ବିଦ୍ୟା ପଢ଼ାଇଲେ ବଳେ

।।

ମୋକ୍ଷହିଁ ଅଛି ତାର ତହିଁ

।

ଏମନ୍ତ ବାଳକେ ପଢ଼ାଇ

।।

ମାତାଙ୍କ ଆଗେ ନେଇ ଦେଲେ

।

ସେ ତାକୁ ଅଳଙ୍କୁତ କଲେ

।।

ରାଜା ସମୀପେ ଦେଲେ ନେଇ

।

ତା ଦେଖି ରାଜା ତୋଷହୋଇ

।।

ଚରଣ ତଳେ ପୁତ୍ର ଚାହିଁ

।

ତକ୍ଷଣେ କୋଳ କଲା ନେଇ

।।

କଲ୍ୟାଣ କରି କୋଳେ ରଖି

।

ସ୍ନେହେ ଲୋତକ ବେନି ଆଖି

।।

ପ୍ରସନ୍ନ ବଦନେ ଅନାଇ

।

ସଧୀରେ ପୁତ୍ରକୁ ବୋଲଇ

।।

ହେ ପୁତ୍ର ଶୁଣ ମୋ ବଚନ

।

ଗୁରୁଙ୍କ ଗୃହେ ଏତେ ଦିନ

।।

ତୁ ଯେ ପଢ଼ିଲୁ ବାଳଭାବେ

।

ମୋର ସମ୍ମୁଖେ କହ ଏବେ

।।

ଉତ୍ତମ ବିଦ୍ୟା ମୋତେ କହ

।

ମୋ ମନେ ନ ରହୁ ସନ୍ଦେହ

।।

ଶୁଣ ହୋ ତାତ ମନ ଦେଇ

।

ଯେ ବିଦ୍ୟା ଉତ୍ତମ ମଣଇ

।।

କୃଷ୍ଣର ଶ୍ରବଣ କୀର୍ତ୍ତନ

।

ସ୍ମରଣ ଚରଣେ ସେବନ

।।

କରିବ ତାଙ୍କୁ ପୂଜା ସ୍ତବ

।

ସଙ୍ଗତେ ଦାସ ପଣେ ଥିବା

।।

ସଖ୍ୟ ଭାବରେ ନେବ ଦିନ

।

କରିବ ଆତ୍ମା ସମର୍ପଣ

।।

ଏଭାବେ ଚିତ୍ତ ସମର୍ପିବ

।

ଯେ ଶାସ୍ତ୍ର କହେ ଏତେ ଭାବ

।।

ତାହା ମୁଁ ଉତ୍ତମ ମଣଇ

।

କହିଲି ତୋର ପାଶେ ମୁହିଁ

।।

ଏ ନବ ଲକ୍ଷଣ ଭକତି

।

ଯେ ନର ଗୋବିନ୍ଦେ କରନ୍ତି

।।

ଉତ୍ତମ ବିଦ୍ୟା ବୋଲି ତାହା

।

ଯେଣେ ନ ଲାଗେ ବିଷ୍ଣୁ ମାୟା

।।

ଏମନ୍ତ ପୁତ୍ର ମୁଖୁ ଶୁଣି

।

କୋପେ ଉଠିଲା ଶିର ଝୁଣି

।।

ଆରକ୍ତ ବେନି ଚକ୍ଷୁ ତାର

।

ପ୍ରଚଣ୍ଡ କମ୍ପଇ ଅଧର

।।

ଗୁରୁ ପୁତ୍ରଙ୍କ ମୁଖ ଚାହିଁ

।

ବୋଲଇ କୋପଭର ହୋଇ

।।

ତୁ ବ୍ରହ୍ମବଂଶୀ ଗୁରୁ ସୁତ

।

ଏ କି ତୋହର ବିପରୀତ

।।

ବିପକ୍ଷ ଶ୍ରୁତି କଥା ଯେତେ

।

ଏ ଶିକ୍ଷା ଦେଲୁ ତୁ କେମନ୍ତେ

।।

ଅସାର ବିଦ୍ୟା ଶିଖାଇଲୁ

।

ତୁ ତ ଅବଜ୍ଞା ମୋତେ କଲୁ

।।

ଅସାଧୁ ଲୋକ ଏ ସଂସାରେ

।

ରୋଗ ଯେସନେ କଳେବରେ

।।

ଯେ ପ୍ରାଣୀ ବ୍ରହ୍ମହତ୍ୟା ପରେ

।

ସେ କ୍ଷୟ ବ୍ୟାଧି ଜନ୍ମାନ୍ତରେ

।।

ସେ ନିତ୍ୟ ମଦ୍ୟପାନ କରେ

।

ବିକଟ ଦନ୍ତ ତା ଅଧରେ

।।

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ହରିଥାଇ ଯେବେ

।

ସେ କୁଳ କ୍ଷୟ ଦୋଷ ଲଭେ

।।

ଗୁରୁ କାମିନୀ ଯେହୁ ରତେ

।

ଧବଳ ହୋଇ ବେନି ହସ୍ତେ

।।

ଏମନ୍ତ ଅସୁର ବଚନେ

।

କହନ୍ତି ଗୁରୁଙ୍କ ନନ୍ଦନେ

।।

ଏ ଶିକ୍ଷା ଦେଇନାହିଁ ମୁହିଁ

।

ଅନ୍ୟ ବା ପଢ଼ାଇବି କାହିଁ

।।

ତୋହର ପୁତ୍ରର ସ୍ୱଭାବ

।

ଜାଣି ତୁ ଚିନ୍ତୁ ପରାଭବ

।।

ଏମନ୍ତେ ଗୁରୁ ବାକ୍ୟ ଶୁଣି

।

ସନ୍ଦେହ ମନେ ପରିମାଣି

।।

ପୁତ୍ରକୁ ଚାହିଁ କୋପଭରେ

।

ବୋଲଇ କର୍କଶ ବାକ୍ୟରେ

।।

ଏ ବିଦ୍ୟା ଗୁରୁ ବାକ୍ୟ ନୁହେଁ

।

କେ ଅବା ତୋର ଚିତ୍ତମୋହେ

।।

ଶୁଣ ହେ ତ୍ରୈଲୋକ୍ୟ ଈଶ୍ୱର

।

ମତିର ଗତି ଚକ୍ରଧର

।।

ଯେ ପ୍ରାଣୀ ଗୃହେ ବାସ କରେ

।

ତା ମତି ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ନ ସ୍ମରେ

।।

ଗୁରୁ ବଚନ କି କରିବ

।

ଯାହାର ଯେମନ୍ତ ସ୍ଵଭାବ

।।

ଅସାଧ୍ୟ ଇନ୍ଦ୍ରିୟଙ୍କ ବଳେ

।

ଗୃହସ୍ଥ ପଡ଼େ ରସାତଳେ

।।

କୁଳ ବେଭାରେ ବଶ ହୋଇ

।

ଚବ୍ୟ ଚର୍ବଣ ଯେ ଲଭଇ

।।

ତାହାଙ୍କ ମତି କୃଷ୍ଣ ଭାବେ

।

କେବେହେଁ ନୋହେ ଶୁଦ୍ଧଭାବେ

।।

ଯେ ପ୍ରାଣୀ ଦୁରାଶୟ ପଣେ

।

ଅନର୍ଥ ଅର୍ଥ ପ୍ରାୟ ମଣେ

।।

ସେ କାହିଁ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ଜାଣିବ

।

ଯେ ବ୍ରହ୍ମା ଶଙ୍କରେ ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ

।।

ତାହାର ମତି ଅର୍ଥ ତହିଁ

।

ପ୍ରାଣୀ ଲଭିବ ତାକୁ କାହିଁ

।।

ଅନ୍ଧକୁ ଅନ୍ଧ ଯେବେ ବହେ

।

ଈଶ୍ଵର ତତ୍ତ୍ୱ ଯେହ୍ନେ କହେ

।।

ଏମନ୍ତ ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ସ୍ୱଭାବ

।

କେମନ୍ତେ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ସେବିବ

।।

ବିଷ୍ଣୁ ଚରଣ ପଦ୍ମ ଦୁଇ

।

ଏ ଜନ୍ମେ ଲଭି ନ ପାରଇ

।।

ଯାହାଙ୍କ ଚରଣାରବିନ୍ଦ

।

ସେବି ନ ପାରି ସୁରବୃନ୍ଦ

।।

ବିଷ୍ଣୁ ଭକତ ପାଦ ଧୂଳି

।

ଶିରେ ନ ବେଳେ ହସ୍ତେ ତୋଳି

।।

ସନ୍ଥ ଚରଣେ ଇଚ୍ଛା ନାହିଁ

।

ହରିଙ୍କୁ ଲଭିବ ସେ କାହିଁ

।।

ଏମନ୍ତ କହି ଦୈତ୍ୟବଳା

।

ମଉନ ହୋଇଣ ରହିଲା

।।

ଶୁଣି ଅସୁର କୋପାନଳେ

।

କୋଳରୁ ପକାଇଲେ ତଳେ

।।

କୋପେ ଅରୁଣ ଚକ୍ଷୁକଲା

।

ଅସୁର ଗଣେ ଆଜ୍ଞା ଦେଲା

।।

ଦେଖ ହେ ନଇରତ ଗଣ

।

ମୋର ପୁତ୍ରର ଦୃଷ୍ଟପଣ

।।

ମରଣ ଅର୍ଜ୍ଜିଲା ବେଭାରେ

।

ଏହାକୁ ରାଜ୍ୟୁ କର ଦୂରେ

।।

ମୋର ଅନୁଜ ନାଶକାରୀ

।

ସେ ବିଷ୍ଣୁ ବଇରୀ ମୋହରି

।।

ତାହାର ପକ୍ଷ ଏ ହୋଇଲା

।

ନିଜ ସମ୍ପଦ ଉପେକ୍ଷିଲା

।।

ବିଷ୍ଣୁର ଦାସପଣେ ରହେ

।

କେ ପ୍ରାଣ ଥାଇ ଏହା ସହେ

।।

ଶତ୍ରୁ ଆଶ୍ରିତ ଏ କୁମର

।

ନିଶ୍ଚେ କରିବ ଅପକାର

।।

ଏ ପଞ୍ଚ ବରଷର ସୁତ

।

ପିତା ମାତାରେ ଅଭକତ

।।

ପରର ପୁତ୍ର ହୋଇ ଯେବେ

।

ଆତ୍ମାର ହିତ ଅନୁଭବେ

।।

ତାହାକୁ ବୋଲି ନିଜ ସୁତ

।

ରୋଗୀକୁ ଔଷଧ ଯେମନ୍ତ

।।

ଆମ୍ଭର ତହୁଁ ଜନ୍ମ ହୋଇ

।

ପରର ହିତେ ଯେବେ ଥାଇ

।।

ବ୍ୟାଧିର ପ୍ରାୟ ଜନ୍ମ ତାର

।

ସେ ମଲେ ଆତ୍ମାର ନିସ୍ତାର

।।

ଯେ ଅଙ୍ଗେ ସର୍ପାଘାତ କରେ

।

ସେ ଅଙ୍ଗ ଦୋଷେ ପ୍ରାଣୀ ମରେ

।।

ସେ ଅଙ୍ଗ ଛେଦି ପକାଇଲେ

।

ଦେହେ ଜୀବନ ରହେ ଭଲେ

।।

ଯେ ହିତ କରେ ପର ହୋଇ

।

ତା ତହୁଁ ବନ୍ଧୁ ଅନ୍ୟ ନାହିଁ

।।

ବନ୍ଧୁ ଅହିତ ଚିତ୍ତ ଯେବେ

।

ତାହାକୁ ଲେଖି ଶତ୍ରୁଭାବେ

।।

ଦେହରୁ ବ୍ୟାଧି ଜନ୍ମ ହୋଇ

।

ଆତ୍ମା ସହିତେ ସଂହାରଇ

।।

ଅରଣ୍ୟୁ ମହୌଷଧି ଆଣି

।

ରୋଗ ସଙ୍କଟୁ ତରେ ପ୍ରାଣୀ

।।

ପର ଅପର ଏ ବିଚାର

।

କେ ରିପୁ ଅବା ଆପଣାର

।।

ସୁହୃଦ ହୋଇ ଶତ୍ରୁ ପଣେ

।

ପାପ ଚିନ୍ତଇ ଅନୁକ୍ଷଣେ

।।

ନାନା ଉପାୟ ତାକୁ ମାରି

।

ସେ ମଲେ ସୁଖେ ପ୍ରାଣ ଧରି

।।

ଯୋଗୀଙ୍କ ଯୋଗଧ୍ୟାନ କାଳେ

।

ଦୁଷ୍ଟ ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଯେତେବେଳେ

।।

ତାହାକୁ କରେ ସେହୁ ସାଧ୍ୟ

।

ସୁଖେ ଲଭଇ ବ୍ରହ୍ମପଦ

।।

ଏ ମିତ୍ର ବେଶଧାରୀ ପର

।

ଏହାକୁ ବେଗେ ବଧକର

।।

ଭୋଜନ ଶୟନ ଆସନେ

।

ଉପାୟ କର ତା ପ୍ରମାଣେ

।।

ଏମନ୍ତେ ରାଜା ଆଜ୍ଞା ପାଇ

।

ଅସୁରେ ଶସ୍ତ୍ର ଘେନି ଧାଇଁ

।।

ବାଳକ ନାଶ ମନେ ଚିନ୍ତି

।

ଶୂଳ ଅନ୍ତରୀକ୍ଷେ ବୁଲାନ୍ତି

।।

ସୁଦୀର୍ଘ ଦିଶେ ଦନ୍ତପନ୍ତି

।

କରାଳ ବଦନେ ଚାହାନ୍ତି

।।

ତମ୍ବାର ବର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରାୟେ ଦାଢ଼ି

।

ଶିରେ ପିଙ୍ଗଳା ଜଟା ବେଢ଼ି

।।

ନାଚନ୍ତି ଭଇରବ ନାଦେ

।

ଅସୁର ଛନ୍ଦି ପାଦ ପାଦେ

।।

ଶୂଳ ବୁଲାଇ ଅନ୍ତରୀକ୍ଷେ

।

ବାଳକ ଉପରେ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ

।।

ତା ଦେଖି ଅସୁର କୁମର

।

ମନେ ଚିନ୍ତଇ ଚକ୍ରଧର

।।

ଗୋବିନ୍ଦ ପାଦେ ଚିତ୍ତ ଦେଇ

।

ବୋଲଇ ଅସୁରଙ୍କୁ ଚାହିଁ

।।

ତୁମ୍ଭର ଦେହେ ଯେବେ ହରି

।

ଆତ୍ମା ସ୍ୱରୂପେ ଛନ୍ତି ପୂରି

।।

ସକଳ ଶସ୍ତ୍ରେ ହରି ଯେବେ

।

ଘଟନ ଅଛି ଆତ୍ମା ଭାବେ

।।

ଏ କଥା ସତ୍ୟ ଯେବେ ହୁଏ

।

ଶସ୍ତ୍ର ନ କାଟୁ ମୋର ଦେହେ

।।

ଶୁଣି ଅସୁର କୋପ କଲେ

।

ଅନେକ ଶସ୍ତ୍ର ପ୍ରହାରିଲେ

।।

ପ୍ରହଲାଦର ଦେହେ ବାଜି

।

ତକ୍ଷଣେ ଶସ୍ତ୍ରେ ଗଲେ ଭାଜି

।।

ଅପୁଣ୍ୟବନ୍ତ ପ୍ରାଣୀ ଦେହେ

।

ସାତ୍ତ୍ୱିକ ଫଳ ଯେହ୍ନେ ନୋହେ

।।

ଅଦ୍ଭୁତ କର୍ମ ତାର ଦେଖି

।

ତକ୍ଷଣେ ଆସନ ଉପେକ୍ଷି

।।

ଭିତରେ ଗମିଲା ଅସୁର

।

ଭୟେ କମ୍ପିଲା ତା ଶରୀର

।।

ମନ୍ତ୍ରୀ ସଙ୍ଗତେ ବିଚାରିଲା

।

ନିର୍ବନ୍ଧେ ମରଣ ଚିନ୍ତିଲା

।।

ଅଇରାବତ ଆଦି ଗଜେ

।

ତାହାକୁ ଅଣାଇଲା ତେଜେ

।।

ବୋଲଇ ଦନ୍ତାଘାତ କର

।

ଯେମନ୍ତେ ମରଇ କୁମର

।।

ଶୁଣି ଅନେକ ହସ୍ତୀତୁଲେ

।

ବାଳକ ନିକଟେ ମିଳିଲେ

।।

ହସ୍ତୀଙ୍କି ଚାହିଁ ଦୈତ୍ୟବଳା

।

ଅନ୍ତରେ ବିଷ୍ଣୁ ସୁମରିଲା

।।

ମହା କ୍ରୋଧରେ ଗଜବରେ

।

ନିଷ୍ଠୁର ଦନ୍ତର ଅଗ୍ରରେ

।।

ନିର୍ଘାତେ କରନ୍ତେ ପ୍ରହାର

।

ସକଳ ଦନ୍ତ ହେଲା ଚୂର

।।

ଭୟ ଭାଜିଲେ ହସ୍ତୀବଳ

।

ଦେଖି ଅସୁର କୋପାନଳ

।।

ତକ୍ଷକ ଆଦି ଅଷ୍ଟନାଗେ

।

ଥିଲେ ଯେ ଅନ୍ତରୀକ୍ଷ ମାର୍ଗେ

।।

ତାହାଙ୍କୁ ରାଇ ନୃପବର

।

ନିଷ୍ଠୁରେ ବୋଇଲା ଉତ୍ତର

।।

ଏ କୁଳଅଙ୍ଗାରକୁ ମାର

।

ଏହାର ପ୍ରାଣ ବେଗେ ହର

।।

ନାଗଙ୍କୁ ଦେଖି ପ୍ରହଲାଦ

।

ଚିତ୍ତେ ଚିନ୍ତିଲା ବିଷ୍ଣୁପାଦ

।।

ତକ୍ଷଣେ ନାଗ କୋପେ ଗଲେ

।

ବାଳକ ଶରୀରେ ଦଂଶିଲେ

।।

ବଦନେ ବିଷ ନ ଭେଦିଲା

।

ନାଗଙ୍କ ଫଣା ବଥାଇଲା

।।

ନାଗ ପଳାଇ ଗଲେ ବେଗେ

।

ଜୀବନ ଭୟେ ଦଶ ଦିଗେ

।।

ପୁଣି ସେ କୃତ୍ୟା ହୋମ କଲା

।

ପର୍ବତ ଶିଖୁ କଚାଡ଼ିଲା

।।

ସାଗର ଜଳେ ବୁଡ଼ାଇଲା

।

କେବେହେଁ ତା ପ୍ରାଣ ନ ଗଲା

।।

ବନ୍ଧନ କରେ ପ୍ରତିଦିନେ

।

ମରିବ ବୋଲଇ ଯେସନେ

।।

କେତେହେଁ ଦିନ ଅଭୋଜନେ

।

ବଞ୍ଚିଲା ଅସୁର ନନ୍ଦନେ

।।

ହିମ ପବନ ଅଗ୍ନିଜଳେ

।

କଷଣ ଦେଲା କୋପାନଳେ

।।

ନାନା ପ୍ରକାର କଷ୍ଟ ଦେଲା

।

କେବେହେଁ ବାଳକ ନ ମଲା

।।

ସ୍ୱଭାବେ ପାପ ତାର ନାହିଁ

।

ଦଣ୍ଡ ବାଧିବ ତାକୁ କାହିଁ

।।

କେବେହେଁ ମାରି ନ ପାରିଲା

।

ଚିନ୍ତା ସାଗରେ ନିମଜ୍ଜିଲା

।।

ଜାଗ୍ରତ ସ୍ଵପ୍ନ ପ୍ରାୟ ହୋଇ

।

କେବେହେଁ ଶାନ୍ତି ନ ଭଜଇ

।।

ଦେଖ ଏ ବାଳକ ବିଷୟେ

।

କେତେ ନ ଚିନ୍ତଇ ଉପାୟେ

।।

ସାଧୁ ବିଷୟେ ଦ୍ରୋହ କଲେ

।

କେବା ସଂସାରେ ଥିବେ ଭଲେ

।।

ଏ ମୋର ଶତ୍ରୁ ପକ୍ଷ ହୋଇ

।

କେବେହେଁ ଚିତ୍ତେ ନ ଡରଇ

।।

କଷଣ ଦେଲି ଯେତେ ମୁହିଁ

।

ସେ ତ ତାହାର ଚିତ୍ତେନାହିଁ

।।

ସୁଜନ ଜନ ପ୍ରାୟ ସହେ

।

କି ଆଉ କିରିବି ଉପାୟେ

।।

ମହାନୁଭବ ଏ କୁମର

।

ମନ ବଚନ ଆଗୋଚର

।।

ନିର୍ଭୟେ ଏତେ ଦୁଃଖ ସହେ

।

ଏଣୁ ମୋ ଚିତ୍ତେ ମହାଭୟେ

।।

ଏହାର ସଙ୍ଗେ ବାଦ କଲେ

।

ପ୍ରାଣ ମୁଁ ନ ଧରିବି ଭଲେ

।।

ଏମନ୍ତ ଭାଳି ମନ ଦୁଃଖେ

।

ଦଣ୍ଡେ ରହିଲା ଅଧୋମୁଖେ

।।

ଗୁରୁ କୁମର ତାହା ଶୁଣି

।

ଅସୁର ମୁଖ ଚାହିଁ ଭଣି

।।

ଶୁଣ ହେ ନୃପ ଚୂଡ଼ାମଣି

।

ତପେ ତୁ ତ୍ରିଭୁବନ ଜିଣି

।।

ଆତ୍ମା ସୁଖରେ ଭୋଗ କରୁ

।

ଯେହ୍ନେ ଅଚଳ ମହାମେରୁ

।।

ତୋହର ରିପୁ ଏ ସଂସାରେ

।

ନ ଦେଖି ଶରୀର ବେଭାରେ

।।

ଏ ବାଳ କୁମର ତୋହର

।

ଏହାକୁ କିପାଁ ତୋର ଡର

।।

ଏ ଶିଶୁ ବୁଦ୍ଧି ଛାଡ଼ି ନାହିଁ

।

ସଂଶୟ କରୁ କାହିଁପାଇଁ

।।

ଯେବେ ସଂଶୟ ତୋର ମନେ

।

କହିବା ଶୁଣ ସାବଧାନେ

।।

ତାହାକୁ ବରୁଣ ପାଶେ

।

ବନ୍ଧନ କର ତୁ ବିଶ୍ଵାସେ

।।

ନିକଟେ ରଖ ତୋ ଆୟତେ

।

ଭୟ ନ ଲାଗୁ ତୋର ଚିତ୍ତେ

।।

ବାଳୁତ ଦଶା ଏ ଛାଡ଼ିଲେ

।

ସୁବୁଦ୍ଧି ପ୍ରକାଶିବ ଭଲେ

।।

ଏ କଥା କର ଆମ୍ଭମତେ

।

ତୋ ପାଶେ ଥାଉ ଅନୁବ୍ରତେ

।।

ତାବତ ଥାଉ ଏହି ମତେ